Studenten brengen vreemden bij elkaar op de Babbelbank
Babbelbank
We zitten de hele dag met onze neus in onze mobiel, ook op straat. Vaak kijken we niet eens op naar voorbijgangers, laat staan dat we een gesprek met ze aanknopen. Dat moet anders, vinden elf studenten. Ze bedachten de babbelbank.
Een zwart pluizig kleed, een feloranje bank, twee witte kussentjes met ‘Let’s talk’ erop, een uitklapbord en een wit tafeltje. Hiermee willen de studenten van de minor management van creativiteit en innovatie mensen met elkaar in contact laten komen. De bank stond onder andere al op het Museumplein en in het Wibauthuis, en afgelopen week stond hij op Amsterdam Centraal.
Dat betekent wel dat alle spullen eerst van het Wibauthuis naar het station moeten worden versleept. Gelukkig zijn ze met z’n elven: Ahmed, Ayse, David, Evelyn, Hassan, Iris, Jolien, Lars, Safak, Sem en Tim. Lars en Tim dragen de bank met alle spullen erop. Safak hielp eerder ook met dragen, maar heeft nu last van zijn rug. ‘Niet door het tillen van de bank hoor,’ zegt hij met een lach.
De studenten hebben speciaal een lichte bank gekocht, maar vijf kilo weegt hij. Duur waren de spullen ook niet. Het komt allemaal van de Ikea. ‘Het totaal, inclusief gedrukte visitekaartjes, kostte iets van 140 euro,’ vertelt Tim.
Aardige conducteur
Het duurt even voordat we op de begane grond van het Wibauthuis komen, want alle liften die opengaan staan vol studenten. Ze kijken met verbazing naar de bank, maar dat is de groep inmiddels wel gewend.
Duur waren de spullen niet, het komt allemaal van de Ikea
‘Gelukkig gaan we vandaag met de metro. Met de tram naar het Museumplein was een heel ander verhaal,’ zegt Tim. ‘We mochten er steeds niet in. Totdat eindelijk een aardige conducteur ons wel binnenliet. Op de terugweg ging het weer zo. Maar toen kwam de tram met precies dezelfde conducteur weer langs en konden we mee.’
Nu hoeven ze ‘alleen maar’ met de spullen door de Wibautstraat richting metrostation Weesperplein, dan de trap af, de poortjes door, de metro in, dan weer uit, de trap weer op en de poortjes weer door. De metropoortjes protesteren luid piepend als de twee jongens er langzaam met de bank doorheen lopen. Maar ze komen er. Pal naast de piano in de stationshal zetten de studenten de Babbelbank neer.
‘En nu wachten we,’ zegt Ayse. Niet lang, want al snel zitten er een moeder en dochter op de bank. Tim stapt op ze af en vertelt over hun initiatief. ‘Onze opdracht was iets doen wat nog nooit is gedaan. We zagen dat mensen onderweg continu op hun mobiel zitten en geen contact met anderen hebben. Vandaar deze bank, waarop we vreemden uitnodigen met ons of elkaar in gesprek te gaan.’
Om dat gesprek op gang te brengen liggen er kaartjes met vragen op het tafeltje. Zoals: ‘Wat is je meest beschamende moment ooit?’ of ‘Heb je liever je ogen aan de zijkant van je hoofd, of dat je altijd op handen en voeten moet lopen?’
Beveiligers
Moeilijk is het niet mensen op de bank te krijgen. Ayse: ‘Toeristen vinden zo’n oranje bank sowieso leuk voor een foto en dan heb je meteen een goed begin voor een gesprek.’ Maar de bank trekt ook de aandacht van een groepje NS-beveiligers. Ze sturen de studenten direct weg. ‘Hier moet je een vergunning voor hebben!’, zegt een van hen boos.
Er liggen kaartjes met vragen: ‘Wat is je meest beschamende moment ooit?’
Gelukkig laten ze zich niet van de wijs brengen. Ze verkassen de boel naar het Stationsplein. Maar niet veel later komt de politie langs. Gelukkig zijn die een stuk relaxter. Ze vinden het een leuk initiatief en de studenten mogen blijven.
Eind januari is de minor afgelopen, maar de Babbelbank wegdoen vinden de studenten zonde. ‘We laten hem gewoon op de HvA staan,’ zegt Safak. ‘Wie weet brengt hij daar nog mensen in gesprek.’
