Julia juicht - en gooit haar studieboeken door het raam
Daniël Rommens
Vanuit Noord-Brabant gaat Julia Kroonen (18) dit jaar voor het eerst naar de HvA om te studeren. Grote stad, lange treinreis, wennen aan het studentenleven; Julia schrijft het allemaal op. Dit keer zeult ze rond met een studieboek van veertig kilo.
Ken je dat gevoel dat je je schoolboeken door het raam wilt smijten? In de afgelopen tentamenweek heb ik me nog kunnen bedwingen, maar het gaat niet lang meer duren voordat ik echt ga ontploffen. Waarom zijn studieboeken zó vervelend?! En nee, dat ligt niet alleen aan het feit dat je ze moet leren.
Vaak heb je je boeken niet eens nodig en heb je dat veel te dure boek voor niks aangeschaft. Maar als je het nodig hebt, krijg je er soms een gratis rughernia bij. Zo vertelde mijn docent dat het lesboek wel veertig kilo weegt. Dat geloof ik natuurlijk meteen. Mijn rugzak weegt volgens mij al minstens vijf kilo, krijgen we deze veertig kilo er nog eens bij. Dat is samen vijfenveertig kilo, ikzelf weeg ongeveer tien kilo meer. Mijn rugklachten hebben ook ineens een duidelijke oorzaak.
Liever al dat lesmateriaal digitaal dan elke dag veertig kilo meeslepen naar Amsterdam. Al blijkt de digitalisering van boeken niet altijd wat goeds te brengen: als je denkt dat de stof niet suffer kan dan hoe het staat beschreven in het boek, moet je die filmpjes van Noordhoff maar eens aanzetten. Zonder enige emotie, met gebrek aan intonatie en op het tempo van een stervende slak wordt de stof uitgelegd. Daar wordt het echt niet leuker van.
Af en toe zo’n kruiswoordpuzzel erin stoppen, zou het leesplezier ook bevorderen
Ook onderschat je vaak hoe veel je moet leren. Zo’n boek lijkt wel mee te vallen, tot je de dunheid van de pagina’s ontdekt. De pagina’s zijn zo dun, dat als je gaat markeren in je boek, je daardoor onbedoeld heel je boek inkleurt. Handig, maar niet de bedoeling. Nu hoor ik de vraag al: ‘Waarom zou je in godsnaam in je boek markeren?!’ Nou, je gaat toch niet heel dat boek overschrijven? Dan ben je volgend jaar nóg bezig. Bovendien ben ik nogal onhandig van aard waardoor ik vaak mijn koffie over mijn boeken heen gooi, wat dunne pagina’s niet aankunnen. Kan dit veranderd worden?
Wat wel fijn is aan studieboeken, is dat je altijd ziet waar de informatie vandaan komt. Zo moest ik laatst de betekenis van Affiliate Marketing leren. De uitleg was een citaat van Wikipedia. WIKIPEDIA. Iedereen kan op Wikipedia een pagina aanmaken en er tekst op zetten wat niet eens hoeft te kloppen. Zo heeft mijn broer zich ooit voorgedaan als een ham-kaascroissantjeskenner. Als dat soort mensen mij de leerstof gaan uitleggen, ga ik toch wel twijfelen aan de betrouwbaarheid van het boek.
Maar het ergste is natuurlijk de schrijfwijze van deze studieboeken. Als je passie ligt bij economie, hoef je toch niet per se daarover een studieboek te schrijven? Waarom schrijven creatieve tekstschrijvers niet gewoon deze studieboeken? Af en toe zo’n kruiswoordpuzzel erin stoppen, zou het leesplezier ook bevorderen. Daarnaast worden de boeken vaak zo ingewikkeld geschreven, dat je na tien hoofdstukken gelezen te hebben nog steeds geen idee hebt waar het over gaat. Alsof de schrijvers met de hogeschool hebben afgesproken: ‘De helft vertellen we ze lekker niet, anders komen ze niet meer naar de les.’ Ik kom toch wel, bespaar me de hoofdpijn HvA!
