Julia juicht - Liever lui in de tram dan sterven op de Swapfiets

8 januari 2020
Beeld:

Daniël Rommens

Geplaatst door
Julia Kroonen
Op
8 januari 2020

Vanuit Noord-Brabant gaat Julia Kroonen (18) dit jaar voor het eerst naar de HvA om te studeren. Grote stad, lange treinreis, wennen aan het studentenleven; Julia schrijft het allemaal op. Deze week over de avonturen op de Swapfiets in Amsterdam.

Twee maanden geleden kreeg ik het fijnste appje ooit: ‘Julia, jij mag twee maanden mijn kamer huren op Uilenstede.’ Binnen twintig minuten zou ik op de HvA zijn en ik zou iedere dag eten wat ik wil. Mijn twee maanden in Amsterdam gingen van start, dus ik haalde meteen een Swapfiets. Die fiets gaat zes keer harder dan mijn normale stationsfiets, ik was er superblij mee.

 

Wil je deze column liever luisteren? Julia leest hem zelf aan je voor. (De tekst loopt door onder de player.)

Mijn ouders vonden het ook een geweldige fiets en we hebben er daarom een paar selfies mee gemaakt. Helaas heb ik hem tot aan de inleverdatum niet meer gebruikt. Ik bedoel zeg nou zelf, je gaat toch veel liever lekker lui in zo’n tram zitten dan de regen en wind trotseren op je fiets iedere ochtend.

 

Die 16,50 euro die afgeschreven werd elke maand was dan ook best wel balen. Ach ja, misschien had ik hem ooit nog nodig. Dat bleek achteraf niet het geval te zijn. Toen ik daar eenmaal achter kwam, heb ik ook meteen mijn abonnement stopgezet. Daar begon de ellende: binnen een maand moest ik de fiets terugbrengen naar een Swapfietswinkel. Ik wist niet eens meer hoe die fiets eruitziet. Ik zag mezelf al helemaal stuntelig door de fietsenstalling lopen, waarbij ik iedere fiets zou proberen open te maken met mijn sleutel. Awkward.

Gelukkig stonden de bandensporen van andere studenten in de grond. Een perfecte vluchtroute

Gelukkig zag ik hem toch al vrij snel staan en kon ik aan mijn reis vanaf Uilenstede naar de HvA beginnen. Je zult die weg élke dag moeten fietsen, verschrikkelijk. Zo moest ik ineens een heuvel op, waar mijn basic Swapfiets niet voor bestemd was. Had ik toch premium moeten kiezen, dan was ik misschien niet bezweet aangekomen op de HvA.

 

Uiteindelijk heb ik die heuvel overleefd, maar toen moest ik er natuurlijk aan de andere kant weer vanaf. Eerst moest ik door paaltjes die echt op tien centimeter afstand van elkaar af staan. Toen ik daar net doorheen kwam, viel ik meteen de afgrond in. Het enige wat ik op dat moment dacht, was: ‘help, shit, nee!’. Het fijne is ook dat als je eenmaal beneden bent, je meteen uitkomt op een weg waar ook auto’s rijden. De kans om aangereden te worden was dan ook zeer hoog. Gelukkig stonden de bandensporen van andere studenten in de grond. Een perfecte vluchtroute. Zo kon ik net voor de auto’s langs, mijn weg vervolgen.

Wat was dit? Een teamuitje politiewielrennen?!

Nu had ik in mijn rechterhand de navigatie vast, want uit mijn hoofd weet ik echt niet hoe ik naar de HvA moet fietsen. Al snel zag ik politie fietsen. En dan niet een of twee, maar gewoon echt meteen vijftien. Wat was dit, een teamuitje politiewielrennen?! De moed zakte me in de schoenen, als ik nu een boete zou vangen voor telefoongebruik tijdens het fietsen wist ik de weg niet meer én was ik natuurlijk weer een bak geld lichter. Nou ja, mocht dat gebeuren, dan ben ik morgen vermist omdat ik dan zo verdwaald zou zijn dat niemand me ooit nog terugvindt. Wat een onnozele wet, zo blijft de politie wel aan de gang. Waarschijnlijk dachten zij ook zo en ging hun fietstocht aan mij voorbij.

 

Nog vijf minuten, liet Google Maps mij zien. Chill, dan was ik nog op tijd voor mijn les. Ik racete naar mijn eindpunt. ‘Uw bestemming bevindt zich aan de rechterkant’, uhm, nee, dat is dus niet de locatie van de HvA die ik zocht. Dan maar op eigen kracht naar de HvA fietsen. Na twintig minuten ronddwalen kwam ik aan bij metrostation Weesperplein en toen besloot ik maar meteen die fiets in te leveren. Weg met dat ding. En zo eindigde ik voor de zoveelste keer in de Coffee Company. Ik wens alle HvA’ers die straks nog naar huis moeten fietsen veel kracht en sterkte want ik ben echt gestorven onderweg.