Julia juicht - en zal nooit meer hetzelfde naar pepernoten kijken
Daniël Rommens
Vanuit Noord-Brabant gaat Julia Kroonen (18) dit jaar voor het eerst naar de HvA om te studeren. Grote stad, lange treinreis, wennen aan het studentenleven; Julia schrijft het allemaal op. Dit keer: hoe de lunch van een surveillant een tentamen verstoort.
Laten we maar meteen met de deur in huis vallen: het tentamen Medialandschap heb ik echt helemaal verpest. En dit keer lag het niet aan mij. Of ja, ik had niet héél goed geleerd, maar dat kan echt niet de reden zijn.
Het begon al met de reis naar het tentamen. Normaal reis ik ongeveer anderhalf uur naar de HvA. Meestal check ik de avond voor het tentamen mijn route nog een keer en stem ik daar mijn wekker op af. Dat doe ik ook nóóit meer; toen ik wakker werd zag ik dat alle treinen (dit gebeurde ook al bij mijn vorige tentamen) tussen Utrecht en Amsterdam en tussen Den Bosch en Utrecht niet reden.
Hoe kom ik dan bij dat tentamen?! Van Boxtel naar Tilburg, daar overstappen naar Breda, in Breda overstappen op een of andere bijzondere trein naar Amsterdam-Zuid waar je toeslag voor moet betalen (zelfs als student?!). En vanaf daar dan nog met de metro. Een paar euro lichter, en met hoofdpijn, kom ik aan bij mijn tentamen. Wat een oplichters, die mensen van NS.
Het tentamen begon en ik kwam erachter dat ik de helft niet begreep. Werden er ineens jaartallen gevraagd. Die wist ik allemaal niet. Het enige jaartal dat ik weet, is wanneer Sky Radio toetrad op de markt. Misschien vinden docenten de komst van Sky Radio niet zo belangrijk, dat het niet werd gevraagd op het tentamen. Zo zei mijn docent: ‘Sky Radio is eigenlijk voor vrouwen die de hele dag staan te strijken en dan een achtergrondmuziekje willen horen.’ Ik ben dan wel geen suffe huisvrouw, maar ik hou wél van deze zender. Een tentamenvraag voor het leren van de geschiedenis van Sky Radio leek me daarom wel zo gepast.
‘Ik hoorde elk detail van zijn lunch en kon me zelfs het jaartal van de boekdrukkunst niet meer herinneren’
Nog ruim veertig vragen te gaan, zucht. De surveillant ging achter mij zitten. Daar ben ik sowieso geen fan van. Hij kon alles zien wat ik aanklikte, wat moet hij wel niet gedacht hebben? Sowieso iets van: ‘Ha, die gaat rechtstreeks naar de herkansing!’, ‘Weer een vraag fout’, ‘Haalt ze dat wel binnen de tijd?’ Het werkte echt alleen maar op mijn zenuwen.
Maar wat bleek? Hij keek niet naar mijn scherm, maar naar zijn lunch. Deze surveillant ging om drie uur ’s middags nog even lunchen. Wáárom rond deze tijd?! Ik hoorde elk detail van zijn lunch en kon me nu zelfs het jaartal van de boekdrukkunst niet meer herinneren. Ach ja, je lunch eten duurt niet langer dan tien minuten dus dat gaf me weer de nodige hoop voor concentratie van de rest van mijn tentamen. Helaas gebeurde er daarna nog iets ergers.
Ik hoorde al eventjes geen boterhamgeluiden meer, dus ik dacht dat meneer gestopt was met eten. Tot ik ineens een zakje hoorde dat hij probeerde open te maken (ik kon dus niet omkijken want hij zat recht achter mij, dat zou super ongemakkelijk zijn). Hij begon op iets te kauwen en dát gaf me toch een storend geluid. Ik werd helemaal gek, heb mijn toets ingeleverd en ben mijn jas gaan pakken. Toen zag ik wat hij aan het eten was: pepernoten.
PEPERNOTEN. Als het nou de tijd rondom Sinterklaas was, dan snap ik dat je het niet kunt laten om er een paar op te smikkelen. Maar op 5 november, net na je lunch, tijdens een tentamen over het saaiste vak ooit? Liever niet. Mijn flesje water mocht niet eens op mijn tafeltje staan, laat die pepernoten dan ook gewoon thuis.
