Oud-student Remyo Tielsema finisht als zesde Nederlander op marathon
Jurre van Rooden
Oud-student Remyo Tielsema is zondag als zesde Nederlandse man gefinisht tijdens de Marathon van Amsterdam. Een prestatie die weinig mensen voor mogelijk hadden gehouden, na zijn hersenbloeding in 2016.
Een dag na de Marathon van Amsterdam ligt Remyo Tielsema (29, oud-student Sport, Management & Ondernemen) languit op de bank, en daar komt hij voorlopig ook niet af. ‘Mijn bovenbenen voelen behoorlijk zwaar, ik ga even een weekje niks doen, haha.’
Talent
Zijn doel was om de marathon in een tijd van twee uur en dertig minuten te lopen. Hij eindigde ruim zes minuten sneller (2.23.35). Daarmee behaalde hij plek zes van de Nederlandse mannen, en plek dertig van de mannelijke deelnemers in totaal.
Remyo was altijd al sportief. Tot zijn tweeëntwintigste was hij een fanatiek voetballer. Maar tijdens zijn studie leerde hij een nieuwe sport kennen. ‘Ik begon me te verdiepen in hardlopen. Mijn docent Martin Breedijk zag dat ik talent had, en spoorde me aan om er meer uit te halen. Ik verruilde voetbal in voor atletiekvereniging Phanos, waar ik me in drie jaar tijd goed kon ontwikkelen.’
‘Hardlopen hielp me ontspannen in de periode van de revalidatie’
Maar vlak daarna, in 2016, gaat het mis. ‘Ik had een wedstrijd 5000 meter gelopen. De dag erna voelde ik me niet lekker. Ik moest overgeven, had hoofdpijn en kennelijk kwam ik warrig over. Ik belandde in een coma die twee weken heeft geduurd. Het bleek een hersenbloeding. Ja, dat was een heftige periode. Daarna volgde een intensief revalidatietraject van in totaal anderhalf jaar.’
Een leven zonder sporten was voor Remyo ondenkbaar. Op het moment dat het maar even kon trok hij zijn hardloopschoenen aan. ‘Hardlopen liet me ontspannen. Zeker in de periode van de revalidatie.’
Minder zicht
Na drie operaties is de verdikking, die in zijn hersenen de bloeding veroorzaakte, weg. Wel hield hij er vijftig procent minder zicht aan over, en komt hij soms moeilijk uit zijn woorden. Remyo mocht sporten, maar hoorde regelmatig dat een marathon misschien een brug te ver was.
‘Ik kwam met een enorme smile over de finish’, vertelt Remyo. ‘Ik ging de eerste kilometers aardig snel, en probeerde daar wel op te letten. Zeker met het idee dat de man met de hamer vaak rond de dertig kilometer komt. Toch voelde ik me goed. Toen ik de dertig kilometer naderde hoorde ik andere lopers hijgen, terwijl ik dat nog niet had. Eenmaal bij de 34 kilometer dacht ik: ‘‘wow, het gaat gewoon nog steeds goed’’. Ja, en dán komt die finish in beeld. Dat is echt genieten.’
Remyo werd ontvangen door onder meer zijn vriendin en zijn vrienden, die hij bijna allemaal kent van zijn opleiding op de HvA. Ook haalde hij met zijn loop meer dan 3000 euro op voor de Edwin van de Sar Foundation, voor mensen met niet-aangeboren hersenletsel. ‘Ik krijg voorlopig de lach niet van m’n gezicht. Een marathon lopen is gewoon magisch.’
