Julia juicht - Je leven draait om de supermarkt totdat je achttien wordt
Daniël Rommens
Vanuit Noord-Brabant gaat Julia Kroonen (18) dit jaar voor het eerst naar de HvA om te studeren. Grote stad, lange treinreis, wennen aan het studentenleven; Julia schrijft het allemaal op. Dit keer: haar ontslag bij de supermarkt.
Het ging eigenlijk al fout bij mijn vorige contractbespreking. De conclusie van dat gesprek was dat ik het motto van de supermarkt niet helemaal begrepen had. ‘Wij verwachten dat je de supermarkt zó geweldig vindt dat je er in je eigen tijd ook fulltime mee bezig bent.’ Met een nulurencontract zag ik dit niet helemaal aankomen. Ik had toch ook tijd nodig om te kunnen studeren? Blijkbaar niet.
Luister je liever naar deze column? Julia leest hem zelf voor.
Als zeventienjarige dacht ik toen natuurlijk dat ik de slechtste werknemer ever was en dat ik nooit meer aan een baan kon komen en misschien wel de gevangenis in moest. Mijn leidinggevende zag mijn schrik en zei daarom: ‘Ga maar even huilen in de kantine.’ Zo gezegd, zo gedaan.
Ik deed daarna alles wat er van me verwacht werd, maar toch deed ik het nooit goed. Zo zei een kassière eens tegen me: ‘Ik zou maar je best doen hoor, er hangen hier camera’s waarmee ze controleren of je wel goed werk levert.’ Dat is dus exact de definitie van schending van mijn privacy, maar goed. Ik had gewoon inkomen nodig, zodat ik het bij Starbucks uit kon geven aan koffie om de rit van en naar de HvA te overleven.
Dit level van vriendschap had ik nooit eerder met mijn baas bereikt
Bij mijn tweede contractbespreking ging het echt fout. Eerst natuurlijk een algemeen praatje: ‘Hey Julia. Hoe gaat het met je studie in Amsterdam? Is vast wel lang reizen hè? Vertel me alles!’ Dit level van vriendschap had ik nooit eerder met mijn baas bereikt. Drie uur reistijd per dag was af en toe best zwaar, maar ja, welke thuiswonende heeft hier geen last van? Nou, dat had ik dus echt nooit moeten zeggen, want dat is de reden dat ik ontslagen ben.
‘Julia, ik vind het heel vervelend om te zeggen, maar ik denk dat je het zelf ook wel door hebt. Dit baantje is gewoon op geen enkele manier te combineren met je studie. Het is gewoon véél te zwaar allemaal. Of zeg ik nu iets geks?’ Nou, eigenlijk wel. Ik kon het prima combineren. Helaas was dat argument nèt te zwak voor een contractverlenging. Ik was inmiddels achttien, kwam in aanmerking voor een vast contract, dus ze kon waarschijnlijk ook niet anders dan paniekerig smoesjes verzinnen om mij te ontslaan. Ik waardeerde haar creativiteit en ondertekende haar beslissing.
‘Wil je nog uitwerken? Ik kan me voorstellen dat je er nu gewoon helemaal klaar mee bent, hihi.’ Nou, ik heb ruim tweeënhalf jaar voor dit bedrijf gewerkt, mijn leven ervan gemaakt (want dat was dus de bedoeling) en er zelfs mijn profielwerkstuk over geschreven. Dus afscheid nemen was wel het minste wat ze me konden bieden. Ik zei dat ik dit graag wilde, maar werd natuurlijk nooit meer ingepland.
Daarna heb ik trouwens nog minstens twintig minuten geluisterd naar onzin als ‘ik vind het zó erg dat je nu je baan kwijt bent’, terwijl ik ondertussen al een gastenlijst voor mijn ‘yes-ik-ben-ontslagen-feestje’ aan het bedenken was. Want zeg nou eerlijk: voor zo’n werkgever wíl je toch ook niet werken? Nou dan!
