Studenten werken zich in het zweet in de Amfi-sweatshop
Daniël Rommens
Hoe voelt het om afgebeuld te worden in een kledingfabriek? Amfi-studenten maken het zelf mee, want zij draaien deze week lange shifts, zonder pauzes, in een heuse sweatshop: ‘We mogen niet eten, niet drinken en niet naar de wc.’
Het is niet de radiomuziek, maar het geluid van tikkende naaimachines en overleggende studenten die dinsdagochtend op de bovenste verdieping in de Amfi overheerst. Het is warm, want de airco is uitgezet in het lokaal. Met opzet, want zo is de temperatuur in de echte sweatshops ook.
In de hoeken van het lokaal houden twee docenten de boel strak in de gaten, want vandaag zijn tussendoor eten, (plas)pauzes en het gebruik van mobiele telefoons niet toegestaan.
Rachelle Manuputty (22, Fashion Management) roept dat de timer ‘meteen’ gestopt moet worden als ze klaar is met haar werk. Ze maakt tassen voor het goede doel, samen met 25 andere studenten. ‘De tijd werd net opgenomen, dus ik moest me even goed concentreren. We berekenen de tijd over het proces van wat we aan het maken zijn.’
Er zijn vandaag veel regels, maar Rachelle snapt dat wel. ‘Zo krijg ik wel een beetje inzicht in hoe het in sweatshops eraan toe gaat.’
Femke Lisa de Groot (18, Fashion Management) legt uit dat iedereen een eigen taak krijgt. Met een groepje haalt zij de schoonheidsfoutjes uit de gemaakte tassen. Zo halen ze nu een rits los die op de millimeter gestikt had moet worden. Helaas was die in alle haast een halve centimeter breed geworden.
Als er een taak afgelopen is, kan het zo zijn dat een student moet wachten tot er een nieuwe opdracht is. Dat kan nog erg moeilijk zijn zonder sociale media.
Ina Mulder (Fashion Management) vindt vooral de eentonigheid niet makkelijk. ‘Ik krijg één taakje dat ik continu moet doen. Beetje hetzelfde de hele tijd. Je leert dat het best wel zwaar is voor de mensen die in die fabrieken werken.’
De studenten werken gezamenlijk aan de productie van travelpacks. De helft van de tassen wordt gedoneerd aan vluchtelingen in Lesbos. De andere helft van de tassen wordt verkocht en de opbrengst daarvan gaat naar een organisatie die het Amazonewoud beschermt.
