Touwtrekken en gaten opsporen: hoe is het met het Conradhuis?
Esra Can | De ouderwetse hei-installatie
Een stokoude hei-installatie luidt deze week een nieuwe fase in de bouw van het Conradhuis in. Acht mensen, van buurtbewoner tot HvA-bestuurder, slaan samen de eerste paal voor de fundering in de grond.
De thermometer tikt de 33 graden aan. De lucht op de bouwplaats van het Conradhuis trilt door de hitte, en alle genodigden schuilen onder de parasols op het terrein. Op het beton in de brandende zon liggen acht witte helmen klaar.
Speciaal voor vanmiddag is er een ouderwetse hei-installatie gehuurd
Ceremonieel
Het is een puur symbolische middag. De HvA viert met speeches en drankjes dat de bouw van het Conradhuis echt gaat beginnen. Daarvoor is uitgepakt: er is een ouderwetse hei-installatie gehuurd en op het bouwterrein gezet. Drie oude houten palen staan als een soort wigwam in het zand gegraven. Aan de zijkant hangt een zwaar gewicht. Daarmee werden vroeger funderingspalen de grond in geslagen.
Het is hard werken, want dat gewicht moet wel eerst even omhoog worden gehesen met touwen. Acht mensen, onder wie buurtbewoner Irene Streur, HvA-bestuurder Geleyn Meijer en student Naomi Zuithof, werken zich met deze temperatuur in het zweet. Onder aanmoedigend gejuich trekken zij maar liefst dertig keer het gewicht omhoog en de houten paal verdwijnt steeds verder in de grond.
Alle inspanning is eigenlijk voor niets, want deze paal zal niet bijdragen aan het de bouw van het Conradhuis. ‘We hebben deze hei-installatie gehuurd om het begin van de bouw te vieren en stil te staan bij het verleden,’ vertelt Esther Purmer van de HvA. Wat het kost om zo’n stelling hierheen te krijgen? ‘Dat hoeft niet openbaar te worden, maar laat ik zeggen dat het binnen het budget valt.’
Vrijdag is de eerste échte paal de grond al in geboord, met een nieuwe techniek die voor veel minder geluid zorgt dan het klassieke heien. Dat gebeurt met een speciale boorstelling, die de paal in het voorgeboorde gat duwt. Het kost de bouwers ongeveer dertig minuten om zo’n paal op zijn plek te krijgen. Wellicht heb je wel íets gehoord toen je je tentamen aan het maken was, maar als het goed is ben je niet uit je stoel getrild.
Een digitaal apparaatje leidt de bouwers als een soort metaaldetector naar de plek waar het voorgeboorde gat zit
Millimeterwerk
Er zijn de afgelopen weken dwars door het overgebleven beton gaten voorgeboord op de plek waar vroeger het gemaal met de muurschildering van Anne Frank stond. Die gaten zitten ongeveer acht meter onder het oppervlak en zijn verborgen onder een dikke laag zand, die tot boven het straatniveau reikt.
Maar hoe weten de bouwers precies waar dat gat zit en waar de paal de grond in moet? Met bouwkundige berekeningen is een soort raster gemaakt, waar tot op de millimeter nauwkeurig is berekend op welke plekken het toekomstige gebouw ondersteund moet worden om te voorkomen dat het in elkaar stort.
Met een speciaal digitaal apparaatje hebben de bouwers de gaten op de plek van het oude gemaal op precies de juiste plek geboord. Als een soort metaaldetector gidst dat apparaatje hen terug naar die gaten, zodat de palen op de goede plek terechtkomen.
Buurtbewoner Simon de Hek kijkt vanaf zijn balkon pal uit op de bouwplaats. ‘De HvA mag wel een keer een glazenwasser sturen,’ vindt hij. ‘Op warme dagen wil ik graag mijn balkondeur openzetten. Maar nu moet ik echt met een stofbril op mijn balkon rondlopen. Ja, tijdens deze periode van de bouw had ik graag een appartement aan de andere kant van het gebouw gehad.’
