Ik ging op studiereis en ineens sprak ik voor een zaal journalisten
Privéarchief Tim van den Broek
Student Tim van den Broek (20, Media, informatie & communicatie) ging op studiereis naar Zagreb met de minor International Journalism. Hij maakte een podcast over de EU-verkiezingen en moest spreken voor een zaal net geklede Kroatische journalisten. Hij schrijft voor HvanA over zijn belevenissen. ‘Wat ik heb geleerd? Een beetje lef hebben.’
Vandaag is het zover: de Europese Parlementsverkiezingen vinden plaats in Kroatië. Met een loodzware rugzak en verse afhaalkoffie struin ik samen met mijn twee klasgenoten en lerares door het snoeihete centrum van Zagreb, op zoek naar een stemlokaal.
‘It should be here,’ zegt mijn lerares. We stappen voorzichtig door een smal straatje waar de stilte wordt verbroken door klassieke muziek, een commanderende vrouw en een groep stampende voeten. Het is een theatraal gezicht: tien jonge Kroaten dansen sierlijk in het gebouwtje naast het stembureau.
Met een plof zet ik mijn rugzak op de grond en haal de opnameapparatuur en koptelefoon eruit, druk op record en kijk om me heen. Wie kan ik interviewen? De eerste man spreekt geen Engels. Een vrouw wil liever niet geïnterviewd worden. De derde persoon heeft haast. Als ik één ding geleerd heb van de minor, dan is dat wel doorzetten. En een beetje moedig zijn.
Podcast
Het is eind mei, en ik ben samen met vijf klasgenoten en één lerares van de minor International Journalism naar de Kroatische hoofdstad gevlogen om verslag te doen van de Europese verkiezingen dit jaar. In Amsterdam koos ik samen met mijn Schotse minormaatje Lindsey de invalshoek ‘jeugdwerkloosheid in Kroatië’. We maken een podcast over dit gevoelige onderwerp.
Na een aantal mislukte pogingen lukt het: we vinden bewoners die in het Engels wat willen uitleggen over de verkiezingen. Zo vertelt een vrouw dat ze rechten voor minderheden het belangrijkste vindt dit jaar, maar ze benadrukt ook waarom de jeugdwerkloosheid in Kroatië zo hard is gedaald de laatste jaren: emigratie. Sinds de toetreding tot de EU is het voor jonge Kroaten namelijk veel makkelijker om elders in Europa te werken, en dat is een groot pijnpunt voor het land.
Na de interviews vinden we in een zijstraatje het perfecte koffietentje om de interviews te verwerken in de liveblog en – uiteindelijk – in de podcast. We zetten de interviews online en voelen ons echte correspondenten.
Pakken en cocktailjurkjes
Het hoogtepunt in Zagreb is dat we worden uitgenodigd bij Europe House, een plek waar Kroaten informatie kunnen krijgen over de EU en hun rechten als EU-burger. We kleden ons elegant aan, voor zover mogelijk met onze beperkte bagage. Ik voel me niet nerveus, totdat mijn lerares zegt: ‘Er komen rond de tweehonderd gasten, waarvan de meesten journalist zijn. Honderd op zijn minst.’
Voor een Amsterdamse student die leeft op diepvriespizza’s is dit een erg chique bedoening
‘And, who are you?’, vraagt een mevrouw bij de ingang. Ik antwoord: ‘The international student from Amsterdam.’ We mogen naar binnen en staan tussen mannen in pakken en vrouwen in nette cocktailjurkjes. Er is een lange tafel met luxe hapjes, en over het plein lopen obers met drankjes voor de gasten. Voor een Amsterdamse student die leeft op diepvriespizza’s is dit een erg chique bedoening.
In de aanloop naar de verkiezingsuitslagen worden er op het podium panelgesprekjes gevoerd met activisten, politicologen en even later kondigen ze ons aan: ‘The international students from Amsterdam!’ Het is een onvergetelijke ervaring. De prominente Kroaten hangen aan onze lippen, vooral door Lindsey’s humor tijdens het interview. De presentatrice vraagt ons waar we vandaan komen, waarom Lindsey in Nederland een minor volgt en waar ons onderzoek over gaat.
Diezelfde avond proosten we met onze wijnglazen in de pizzeria boven ons hostel. Het is de laatste avond in Zagreb. De volgende ochtend pakken we de Flixbus, niet richting Nederland, maar naar Boedapest om daar met de hele klas bij elkaar te komen.
Lef hebben
Ook daar maak ik een bijzonder verhaal, waarbij ik zelfs Tinder inzet om een persoon te kunnen interviewen. Daar is opnieuw wat moed voor nodig, maar zoals mijn lerares tijdens de reis zei: ‘Vertrouw op de goedheid van de mens.’
Misschien is dat uiteindelijk wel de belangrijkse les die ik heb geleerd tijdens de minor: een beetje lef hebben. Misschien sta ik later weer in eenzelfde soort stemlokaal met een microfoon te zwaaien, maar verdien ik er dan wat geld mee.
