Passie: Docent Michael Adams kan urenlang vogels spotten

9 april 2019
Beeld:

Daniël Rommens

Geplaatst door
Kyrie Stuij
Op
9 april 2019

Waarvoor gaan HvA’ers écht door het vuur? Wat hebben ze over voor hun passie en wat moeten ze ervoor laten? Vandaag Michael Adams, docent Engels (Creative Business), die in het weekend extra vroeg opstaat om vogels te spotten.

Had je hem twintig jaar geleden verteld dat hij nu vol overgave, zigzaggend tussen het riet, op zoek zou gaan naar de excentrieke blauwborst? Dan had Michael Adams je vierkant uitgelachen. De HvA-docent Engels was een feestbeest en in het weekend was de iconische Amsterdamse nachtclub de Roxy zijn thuis. 

 

Maar in 2019 is hij dan toch de trotse eigenaar van een échte Swarovski verrekijker, een telescoop en een app om alle soorten vogels mee te herkennen en te registreren: essentiële uitrusting voor de vogelaar. Zelfs zijn auto is uitgezocht op een hoge zit zodat er ideaal zicht is op de weilanden. Je weet waar nooit welke soorten je onderweg tegenkomt. 

Beeld: Beeld: Daniël Rommens

Op safari

Het is zeven uur ’s ochtends als we ons, gehuld in schutkleuren en met voorverpakte boterhammen, melden op de Wibautstraat. Daar pikt Michael ons op voor de ‘safari’ door het Hollandse landschap. Er staan twee locaties op de planning. Het natuurgebied Polder Groot Mijdrecht en het Landje van Geijsel – een vogeluitkijkpunt bij een ondergelopen weiland.

 

Michaels interesse in vogels werd gewekt door een oud-collega en vriend, die als kleinzoon van een natuurbeschermer levendig kon vertellen over zijn hobby. Zijn enthousiasme stimuleerde hem ook op pad te gaan. In de jaren daarna boekte hij reizen naar exotische landen en fotografeerde honderden – soms zeldzame – exemplaren.

 

‘Ik wist niet dat er zulke bijzondere vogels bestaan en dat ze ook gewoon in Nederland te zien zijn’, vertelt Michael op weg naar de eerste locatie. ‘Er ging een wereld voor me open.’ 

 

Luisteren

Het weerbericht belooft deze dag zonneschijn en een temperatuur van 15 graden, maar om half acht is de polder verstopt achter een dikke laag mist. Het slechte zicht is een kleine kink in de kabel van Michaels missie. In dit natuurgebied is namelijk de blauwborst gesignaleerd: een razendsnelle zangvogel met een helderblauwe keel. Een van de soorten die Michael dit jaar nog niet heeft kunnen afvinken. 

 

Eenmaal in de polder klinkt er verschrikt gefladder en een hoog piepgeluid. Michael bevriest. ‘Sssst... Nu gaan we luisteren’. Heel voorzichtig, bijna bescheiden, laat een vogel van zich horen. Michael steekt zijn vinger in de lucht. ‘Een scholekster!’, fluistert hij verheugd. ‘Een zwart-witte steltloper met een oranje snavel. Helaas een soort die het moeilijk heeft in Nederland.’ 

De mist bewijst hoe je in allerlei weersomstandigheden toch kunt genieten van vogels. Alleen al door te luisteren zijn verschillende soorten te onderscheiden. Grutto’s, kuifeenden, meerkoeten, ganzen, slobeenden en de tureluur komen voorbij.

 

Als iets heel kleins in het riet ritselt en een vrolijk, bijna schor geluid produceert, bevriest Michael opnieuw. Zijn handen klemmen de verrekijker geconcentreerd samen, maar de vogel is te snel om waar te nemen. Michael sluipt verder de polder in en gebaart ons achter hem aan te lopen. Zonder woorden te wisselen is het duidelijk waar we naar op zoek zijn. 

Beeld: Beeld: Daniël Rommens | De Blauwborst besluit zich toch heel kort te laten zien.

We wachten op de plek waar de vogel zich voor het laatst heeft laten horen. Los van een paar blikken over en weer houden we ons doodstil. De oren gespitst, de verrekijker in de aanslag. Opnieuw geritsel. De vogel schiet fluitend omhoog en daalt met een diepe duik terug het riet in. De verrekijker toont een bruine flits met een helderblauw accent. Jawel: de blauwborst. Niet in volle glorie, maar onmiskenbaar gespot. Weer die brede lach van Michael en een zucht waarin ongeloof en puur geluk doorklinkt: ‘Fan-tas-tisch. En dat vind je dan op slechts twintig minuten van Amsterdam.’ 

 

Karakters

Op het Landje van Geijsel komen we medevogelaars tegen. Twee tevreden mannen van middelbare leeftijd kijken uit op het ondergelopen weiland dat de vogels als rustplek gebruiken. Vanwege de slapende vogels gaan de heren al snel over op fluisteren. Op deze plek zien we vooral de usual suspects, vertellen de vogelaars. Extra reden om onder de indruk te zijn van Michaels Blauwborst, eerder die ochtend.

‘Je blik verruimt als vogelaar. Het is een extra laag op de werkelijkheid’

Michael heeft tijdens de tocht vaak zijn blik op de lucht gericht. Vogelgeluiden die de meeste mensen niet eens registreren, zijn voor de HvA-docent reden om juist op te kijken.

 

In plaats van een vanzelfsprekend natuurfenomeen ziet Michael de vogels als karakters. Zo is de Blauwborst een ‘mooie jongen’, de Aalscholver  ‘succesvol’ en om de bedreigde Grutto maakt hij zich toch elk jaar weer zorgen. 

 

Een hobby die hij iedereen gunt. ‘Je blik verruimt als je vogelaar bent. Het is een extra laag op de werkelijkheid. Ik ben blij dat ik dat heb leren zien.’