Oud-studenten namen een sportschoen als inspiratie voor het Conradhuis
Daniël Rommens | Architect en oud-student Marc Koehler op het bouwterrein van het Conradhuis.
Ooit bouwden ze maquettes in de Leeuwenburg. Inmiddels zijn oud-studenten Nanne de Ru en Marc Koehler prijswinnende architecten én ontwerpers van het nieuwe Conradhuis. ‘Hier leerden we grenzeloos te zijn.’
Zo ben je lotgenoten tijdens bijscholing wiskunde in de zomervakantie, zo ontwerp je ruim twintig jaar later samen het nieuwe gebouw voor de Hogeschool van Amsterdam. Onwerkelijk, vinden oud-studenten Bouwkunde Marc Koehler en Nanne de Ru.
Bij dit soort grote opdrachten schrijven verschillende architectenbureaus zich in met hun ontwerp voor het gebouw. Koehler en De Ru belden elkaar direct op en besloten samen met de Architekten Cie, een bureau dat al veel ervaring had met publieke ruimtes, de kans te grijpen. Samen ontwikkelden ze het winnende ontwerp, dat eigenlijk niet voldeed aan de opdracht van de HvA.
Brutaal
‘We waren zenuwachtig toen we ons idee presenteerden’, blikt Marc Koehler terug, eigenaar van het gelijknamige architectenbureau. ‘In het originele plan van de HvA was het Conradhuis namelijk één gebouw dat met een steeg gescheiden werd van het Kohnstammhuis. In ons ontwerp deelden we het gebouw op in hoog- en laagbouw, haalden we de steeg weg en creëerden we een atrium dat het Conradhuis met het Theo Thijssenhuis verbindt. Eigenlijk best brutaal om het originele ontwerp zo te veranderen.’
Op dit moment zie je op de plek van het Conradhuis nog de betonnen resten van het oude rioolgemaal, maar over twee jaar verrijst hier het onderwijsgebouw waar dagelijks ruim zevenduizend studenten (van de faculteiten Techniek, Onderwijs & Opvoeding en Digitale Media & Creatieve Industrie) in en uit zullen lopen.
De stijl van het ontwerp komt deels voort uit de leer van de HvA-opleiding Bouwkunde, eind jaren negentig. Koehler en De Ru behoren tot de eerste lichting afgestudeerden van deze toen nieuwe studie, een soort architectenopleiding op hbo-niveau. Op de Leeuwenburg kregen zij les via de onderwijsmethode ‘projectgestuurd leren’.
‘In plaats van klassikaal luisteren naar de docent, werkten we in projectgroepen aan uitdagende opdrachten uit de praktijk. Hoe bouw je bijvoorbeeld een gebouw op een bestaand metrostation? We hadden geen verplichte boeken en doken zelf de literatuur in die we dachten nodig te hebben’, vertelt Koehler.
Frankfurt
De oud-studenten zweren bij de voordelen van een thuisgevoel in een onderwijsgebouw. Hoe zorg je ervoor dat de student niet om klokslag vijf uur weer terugkeert naar Purmerend?
‘Nanne en ik huurden vroeger een atelier omdat we tegen sluitingstijd altijd het schoolgebouw werden uitgezet. Tijdens onze studie-uitwisseling in Frankfurt zagen we hoe studenten zo in hun studie opgingen, dat ze op de universiteit in hun ateliers bleven slapen. Die sfeer bevordert creativiteit.’
Het Conradhuis wordt ook wel het ‘sluitstuk’ van de Amstelcampus genoemd. De campus vormt vanuit de lucht een vierkant waarin elk schuin tegenover elkaar gelegen gebouw zich spiegelt: het nieuwe Wibauthuis met het Conradhuis en de monumenten Kohnstammhuis met het Benno Premselahuis.
Inspiratie
Een van de opvallendste kenmerken van het gebouw is de gevel. De breedte van de ramen verschilt namelijk per verdieping waardoor er een soort slangenhuidpatroon ontstaat. Het idee voor dat ‘ramenritme’ komt van De Ru, die zich liet inspireren door, jawel, een hardloopschoen van Nike.
‘Nike heeft lang nagedacht over een hardloopschoen die super licht is, maar toch de juiste ondersteuning biedt. Dat heeft het merk gevonden in de vorm van een sok. De structuur in de stof is zo samengesteld dat het precies op de juiste plekken samentrekt en op andere plekken uiteenzet. Dat is ook wat de gevel doet op het Conradhuis: de verdichtingen en openingen zorgen voor privacy in de ene ruimte en openheid en licht in andere ruimtes.’
De binnenkant van het gebouw is juist weer geïnspireerd op de stijl van Apple, dat volgens Koehler als geen ander technologie zo aantrekkelijk weet te maken. Koehler: ‘We hebben barrières weggehaald om ontmoetingen te stimuleren. Onder de grond vind je machineruimtes en vaklokalen, op de terrassen doe je inspiratie op en leer je elkaar kennen en in de werkruimtes zijn altijd genoeg studeermogelijkheden: lokalen, projecttafels, tweepersoonsplekken en plekken om je terug te trekken.’
Samenwerken
Ondanks dat ze allebei vervolgopleidingen na de HvA hebben gevolgd, denken Koehler en De Ru dat de onderwijsmethode op de HvA onbewust van invloed is geweest op het ontwerp van het Conradhuis.
De Ru: ‘Docenten gaven ons de vrijheid om zelf te ontdekken en schakelden onze hulp in bij professionele opdrachten, zoals de inrichting van een nieuwe verdieping op de HvA. Door dat type onderwijs heb ik leren samenwerken. Een belangrijke les omdat je als architect een gebouw nooit alleen ontwerpt.’
Koehler: ‘Studeren is geen vierjarig opstapje naar een baan. Het is een fantastische tijd om jezelf te ontwikkelen en grenzen te verleggen. Doordat wij als studenten niet gebonden waren aan kaders, hebben we grenzeloos leren denken en werken.’
De bouw van het Conradhuis is inmiddels officieel begonnen. Zo wordt deze week het gemaal gesloopt. De verwachting is dat het gebouw in 2021 klaar is.
