Deze HvA-docenten staakten: ‘De werkdruk loopt de spuigaten uit’
Heleen Gorris
Werkdruk, gebrek aan autonomie en bemoeienis van bovenaf: voor een groep van ruim vijftig HvA-studenten reden om het werk neer te leggen. ‘Lesgeven is fabriekswerk geworden.’
Een jonge demonstrant schuift nog net even een broodje kroket naar binnen. Het is half twaalf ’s ochtends en een groep van vijftien HvA-docenten verzamelt zich op Den Haag Centraal, voor de Bruna. Zij hebben vandaag besloten het werk neer te leggen en te gaan demonstreren op het Malieveld in Den Haag.
De HvA’ers verzamelen zich onder leiding van Han Boels (docent Commerciële Economie), die voor de gelegenheid een legerjas en degelijke wandelschoenen aan heeft getrokken. Boels vindt het belangrijk zijn stem te laten horen vandaag. ‘De werkdruk is hoog, ook op de HvA. Ik heb het gevoel dat we studenten aan een soort lopende band af moeten leveren aan het bedrijfsleven.’
Dat gevoel hebben meer aanwezige docenten. Dat zij niet meer zelf mogen bepalen hoe zij hun lessen geven. Door bemoeienis van het HvA-bestuur en de landelijke overheid. Niemand van de zes gesproken docenten staakt voor het salaris, daar gaat het niet om.
Racen
Daniël van Middelkoop is Lector Teamprofessionalisering en vandaag voor het eerst in zijn leven aan het demonstreren. ‘Ik spreek voor mijn onderzoek vaak met docenten, en zij zijn zo aan het racen dat ze niet toekomen aan evalueren hoe ze zelf eigenlijk functioneren.’
‘De reactie van de HvA gaat voorbij aan het gevoel van veel docenten’
Op het Malieveld hebben zich 40.000 demonstranten verzameld. Voor het eerst staken werknemers uit alle onderwijslagen, van het basisonderwijs tot de universiteit. Van die demonstranten is maar 0,1 procent van de HvA, terwijl dat toch de grootste hbo-instelling van Nederland is. Hoe komt dat?
Docent en staker Angélique Hunkar (docent HRM) denkt dat de hbo-docent zich minder identificeert met het leraarschap. Het zijn mensen uit het beroepsveld. ‘Ik stuurde in onze appgroep dat ik naar Den Haag ging, en ik kreeg een paar sarcastische reacties terug. Het zit niet in hun systeem. Terwijl de werkdruk door veel meer collega’s wordt gevoeld.’
Op het winderige Malieveld neemt intussen een docent het woord. ‘De docent wordt niet meer vertrouwd in zijn kunnen, alles moet gerapporteerd en volgens richtlijnen gedaan worden,’ schreeuwt zij. Hunkar gooit haar armen in de lucht en roept: ‘Actie! Actie!’
Zeven dagen per week, tien uur per dag werkte Hunkar het afgelopen halfjaar. Haar privéleven begon eronder te lijden. ‘Als ik het aankaart hoor ik: “Angélique, jij wilt ook altijd alles perfect.” Het probleem komt bij jou als persoon terecht. Terwijl de werkdruk de spuigaten uit loopt.’
Dooddoener
Over de reactie van de HvA op de stakingen is niemand vandaag te spreken. De HvA liet op 8 maart weten de staking niet te steunen, omdat er geen arbeidsconflict is. Maar de problemen die worden aangekaart herkent de hogeschool wel.
‘Een dooddoener’, noemt Angélique Hunkar de reactie. ‘Juridisch zal het allemaal wel kloppen, maar die reactie gaat voorbij aan het gevoel bij veel docenten, het aantal burn-outs en de regeldruk van bovenaf. Wij worden gezien als het afvoerputje van de organisatie, maar wij brengen uiteindelijk het geld in het laatje.’
Daniël van Middelkoop is blij dat de HvA de werkdruk erkent en minder de nadruk legt op cijfers en studiesucces. ‘Nu moeten de docenten het nog gaan voelen. Natuurlijk zit het bestuur met budgetten, maar daarbinnen hebben zij genoeg ruimte om keuzes te maken.’
