Werk van waarde: Bloem Hermus biedt kinderen een luisterend oor

Tussen colleges, werk, sport en tijd met vrienden door kiezen veel jongeren óók nog voor vrijwilligerswerk. Ze maken het verschil in een buurthuis, sportclub of vluchtelingenopvang. Deze keer in Werk van Waarde: student Bloem Hermus, die de jongsten een luisterend oor biedt bij de Kindertelefoon.

‘Hoi! Je spreekt met de Kindertelefoon. Wil je wat vragen of vertellen?’ Aan de andere kant van de lijn begint een zacht stemmetje voorzichtig te praten. Een half uur later sluit diezelfde kinderstem het gesprek af, plots een stuk opgewekter: ‘Dankjewel. Ik voel me al een stuk beter!’

‘Als een kind op deze manier ophangt, dan weet je dat je iets goeds hebt gedaan,’ vertelt Bloem Hermus (23) met haar headset op. Ze is derdejaarsstudent Pedagogiek en vrijwilliger bij de Kindertelefoon. ‘Misschien heb je niet direct een situatie veranderd, maar je hebt een kind wel even laten voelen dat het niet alleen is. En dat kan al genoeg zijn om iemands dag – of misschien zelfs meer – te veranderen.’

‘Met mijn werk hier help ik kinderen hun gevoelens te begrijpen en te erkennen. Soms zit een kind in een moeilijke thuissituatie en heeft het nooit doorgehad dat wat er gebeurt eigenlijk niet normaal is. Dan kun jij degene zijn die zegt: “Wat er met jou gebeurt, is niet oké. Dit hoort niet.” Dat besef kan een eerste stap zijn naar hulp.’

‘Daarnaast merk ik hoe fijn het is om er simpelweg even te zijn. Soms wil een kind gewoon even iemand die luistert, meer niet. Als ze dat in hun omgeving niet hebben, dan kan ik diegene zijn. Dat is zo’n fijn idee.’

Wat leer je?
‘Mijn vrijwilligerswerk sluit goed aan bij mijn studie Pedagogiek. Ik leer hier in de praktijk hoe ik een gesprek met kinderen voer. Tijdens mijn studie oefen ik dat ook wel met medestudenten, maar dat blijft toch een beetje gemaakt. Bij de Kindertelefoon ervaar ik wat voor effect het heeft als ik toepas wat ik leer op school. Door bepaalde vragen te stellen, gesprekstechnieken te gebruiken en de juiste houding aan te nemen, merk ik dat ik echt iets kan betekenen voor een kind.’

‘De tweede keer belde het kind mij opnieuw op, helemaal blij en trots: ”Ik heb die brief geschreven”

‘Daarnaast besef ik door dit werk hoe belangrijk oordeelloos luisteren is. Het draait niet om wat ik denk of vind, maar om wat het kind nodig heeft. Je moet echt tussen de regels door luisteren om te ontdekken wat iemand eigenlijk wil zeggen.’

Wat blijft je bij?
‘Sommige gesprekken maken indruk. Ik had eens een kind dat voor de tweede keer belde. De eerste keer was het nog moeilijk om te delen wat er speelde – het kind was terughoudend en nog niet klaar om iets aan de situatie te doen. Toch had het gesprek iets losgemaakt. De tweede keer belde het kind opnieuw, helemaal blij en trots: “Ik heb die brief geschreven.” Dankzij ons gesprek had diegene de moed gevonden om een stap te zetten en wilde dat graag delen. Dat soort momenten maken je dag en geven het gevoel dat je echt iets hebt betekend.’

‘Vrijwilligerswerk combineren met een druk leven is soms best even schakelen, haha. Toch kost het mij weinig moeite. Soms heb ik een avondje vrij en denk ik: ik kan nu op de bank zitten, of ik kan bij de Kindertelefoon een dienst draaien. Daar drink ik thee, klets ik met andere vrijwilligers en doe ik ondertussen iets goeds. Het kost mij maar een paar uur per maand, maar voor een kind kan het echt een verschil maken. Dat maakt het voor mij zo waardevol.’