Update Amstelcampus: ‘Dit probleem moet zo gauw mogelijk van ons bord’
Benne van de Woestijne
Onder de steigers van het Wibauthuis
De ingepakte gebouwen aan de Amstelcampus vormen inmiddels een aardig hoofdpijndossier voor de HvA. Hoe lang staan de steigers er nog? En kost het niet heel veel geld? Collegelid Henk Geveke en directeur vastgoed Hans Wichers Schreur leggen uit hoe de vlag er nu bij hangt: ‘We willen niet eindeloos door bakkeleien over wie het bonnetje betaalt.’
Hij krijgt er nu al aardig buikpijn van, vertelt Henk Geveke. Als kersvers lid van het College van Bestuur is hij zeer prettig begonnen aan de HvA, maar als er wel één probleem is dat hij het liefst zo snel mogelijk opgelost wil hebben, dan is het wel de ‘situatie Amstelcampus.’
‘Het ziet er niet uit, natuurlijk’, zegt hij met een knikje naar de gebouwen. Op kantoor in het Wibauthuis is het tijd voor een update. ‘We willen dit probleem zo snel mogelijk van ons bord hebben, maar natuurlijk wel zo goedkoop en vooral zo veilig mogelijk.’
Dat vraagt echter tijd. Veel tijd. Geveke is aangeschoven samen met Hans Wichers Schreur, directeur Vastgoed en huisvesting aan de HvA. Die zit al langer met zijn tanden in het dossier en kan ook veel over de technische ins en outs vertellen.
Eerst maar even de planning? Wichers Schreur schat in dat de steigers om het Wibauthuis nog zeker tot eind 2025 zullen blijven staan, waarbij het deel aan de Tweede Boerhaavestraat pas begin 2026 verdwijnt. Daarna verplaatsen de steigers zich naar de andere kant van het Wibauthuis, zodat de gevels aan de kant van het Wibauthof ook kunnen worden hersteld.
De situatie met betrekking tot het JMH lijkt ietsje rooskleuriger. Daar kunnen de crashdecks – hopelijk – rond de zomer weg. ‘Maar alles is onder voorbehoud’, aldus Wichers Schreur. ‘Ik durf het niet te beloven’.
Eerst maar eens het Wibauthuis. Daar lijkt op het eerste oog maar weinig te gebeuren; er is niemand aan het werk op de steigers. Kunt u uitleggen wat er achter de schermen gebeurt?
Wichers Schreur: ‘Die steigers zijn daar voor de veiligheid geplaatst, en voor het onderzoek dat moest worden uitgevoerd. Daaruit bleek toen dat de aluminium sierbalken aan het gebouw loszaten. Als zo’n balk – die dus eigenlijk geen functie heeft – loszit, kunnen er mogelijk stenen losschieten. Daarop zijn maatregelen genomen om de veiligheid te garanderen.’
‘De volgende keer dat iemand met het idee voor leuke aluminium sierbalken komt, ga ik wel zeggen dat ik daar geen fan van ben’
‘De volgende stap is: hoe los je het op? Je wilt natuurlijk niet dat het opnieuw gebeurt. Met de aannemer zitten we nu als het ware aan twee “tafels” over het Wibauthuis te spreken. De ene tafel is de “technische” tafel, waar we gesprekken voeren over het herstel en -ontwerp. Aan de andere tafel zitten we te praten over die andere belangrijke vraag.’
Wie betaalt het bonnetje?
Wichers Schreur: ‘Ja, ook dat is nog steeds onderwerp van gesprek.’
Het is daarmee niet alleen een technisch, maar ook juridisch dossier.
Geveke: ‘En daarmee natuurlijk een erg vervelend dossier. Ik ben er duidelijk over: we kunnen heel lang door blijven bakkeleien over wie er gaat betalen, maar mijn focus ligt op het herstel. Dát is het belangrijkst. Wat dat betreft houd ik er ook rekening mee dat we uiteindelijk een forse rekening moeten betalen. Als deze aannemer niet mee wil werken aan het herstel, moet iemand anders het doen. Maar als we dit alleen maar langer laten duren, kost het ook weer geld.’
Om hoeveel geld gaat het?
G: ‘Ik houd rekening met zeker drie miljoen euro. Bovendien vragen de steigers natuurlijk veel geld. Wel kunnen we een en ander “uitsmeren”, in de zin dat een deel van de kosten ten laste valt van vorig jaar. Dat maakt de financiële klap minder hard voor de HvA, maar toch.’
Beeld: Benne van de Woestijne | Onder de steigers van het Wibauthuis
WS: ‘Niemand zit hierop te wachten. Iedereen heeft in ieder geval de drive om er zo snel mogelijk vanaf te komen.’
Was het nu een kwestie van domme pech of zat het gebouw niet goed in elkaar? In 2018 waren er ook al issues met het Wibauthuis, toen er pannen van het dak waaiden.
G: ‘Daar gaat dan ook een hele tijd de discussie over, natuurlijk.
WS: ‘Inmiddels kun je wel zeggen dat het een fout was, en dat je het met de kennis van nu anders had moeten doen.’
Dan het Jakoba Mulderhuis, dat nog maar twee jaar in gebruik was. Wat dacht u toen dat euvel er nog eens bij kwam?
WS: ‘Dat was natuurlijk onvoorstelbaar. Ik weet nog dat ik vorig jaar voor de zomer onder de steigers van het Wibauthuis doorliep en een blik wierp op het Jakoba Mulderhuis, denkend: gelukkig, dat staat er nog goed bij. Word ik kort daarna op mijn vakantie gebeld dat er een plaat naar beneden is gevallen. Je gelooft het niet.’
Beeld: Benne van de Woestijne | Door de crashdecks van het Jakoba Mulderhuis
De verwachting is nu dat de zogeheten ‘crashdecks’ rond de zomer weg kunnen?
WS: ‘Rond de zomer, inderdaad. We bekijken nu welke opties er zijn om dat zo snel mogelijk voor elkaar te krijgen. Eventueel door bijvoorbeeld een aantal stenen aan het pand weg te halen, als dat nodig blijkt. Het definitieve herstel van het pand duurt overigens wel veel langer.’
G: ‘Ook hier heeft de planning veel slagen om de arm, omdat het onderzoek naar de natuurstenen platen nog loopt. Ik hoop het nieuwe studiejaar in te gaan zonder die crashdecks, maar hier moet ook de aannemer nog een berekening over geven. We willen in ieder geval uitsluiten dat er ooit nog eens zo’n steen naar beneden valt. Het belangrijkste blijft de veiligheid.’
Hebben alle gebeurtenissen ook gevolgen voor de manier waarop de HvA te werk gaat bij nieuwe gebouwen? Denk aan de verbouwing van het Tania Leonhuis?
G: ‘Dat was ook een vraag die ik meteen aan Hans (Wichers Schreur, red.) stelde. Het lijkt mij van wel. We moeten hier lering uit trekken.’
WS: ‘We gaan uit van simpele oplossingen en moeten vooral zorgen dat alle voorwaarden heel helder zijn, zodat je niet achteraf discussie krijgt. Dat lichten we bij het nieuwe gebouw dus ook helemaal juridisch door. En verder? Een goed en degelijk gebouw, daar gaat het om.’
G: ‘De volgende keer dat we weer leuke alumniumstripjes voor de ramen bedenken, ga ik wel zeggen dat ik daar niet zo’n fan van ben. Lange discussies over aansprakelijkheid moeten we in de toekomst ook voorkomen. In die zin moeten we het maar zien als een leerzaam proces. Gelukkig heeft het onderwijs al die tijd gewoon kunnen doorgaan, zo is het ook.’
Geplaatst door
Eindredacteur bij HvanA. Ik volg en schrijf van alles en luister graag naar de verhalen die je te vertellen hebt. Tips voor zo’n goed verhaal op HvanA? Stuur een mailtje naar benne@hvana.nl.