Lisa in alle Staten – huilen om de hoge huurprijzen

Het einde nadert… Creative Business-student Lisa Wolkers is aan haar laatste jaar als HvA’er begonnen. Maar welke toekomst wacht er straks op haar, nu het leven zo duur geworden is? ‘Misschien moet ik inderdaad maar een rijke vent vinden die de huur betaalt.’

Een tijdje geleden had ik het al over de stagevergoeding – die niet wettelijk verplicht is – en dat onderwerp zette mij nog verder aan het denken over mijn financiële situatie, want zo best is die namelijk niet. We leven nu eenmaal in een dure maatschappij en ook nog eens in één van de duurste Europese landen.

We mogen er trots op zijn – Nederland scoort weer eens hoog op internationaal niveau. Drie van onze grootste steden vullen namelijk de top vijf van hoogste Europese huurprijzen; met natuurlijk het prachtige Amsterdam dat de gouden medaille mocht ontvangen.

Ik besef weer hoezeer ik de vrijheid mis, nu ik weer thuis bij mijn ouders woon

Aan het begin van mijn studie had ik totaal niet de behoefte om uit huis te gaan. Ik zat prima bij mijn ouders, at iedere avond nog gezellig mee en de reistijd was echt wel te doen. Maar in Amerika heb ik even mogen proeven van de zelfstandigheid. En als ik eerlijk ben: ik heb ervan genoten. De rust, de vrijheid en vooral volledig doen waar ik zelf zin in had.

Nu ik weer een tijd in Nederland woon, fulltime stageloop en ook nog eens een heleboel andere ballen in de lucht probeer te houden, besef ik hoe erg ik die vrijheid mis. Maar na alle mogelijke websites bekeken te hebben, krijg ik weer een heleboel stress.

Aan het begin van het jaar was ik al op zoek naar een kamer in Amsterdam. Inmiddels kijk ik naar appartementen in Leiden voor na mijn studie. Maar ik ben erachter gekomen dat ik een half jaar geleden behoorlijk naïef was. Een appartementje vinden zou een eitje worden, dacht ik, maar ik zat er gigantisch naast.

Studiootjes voor duizend euro in de maand, of een heel maandsalaris als je liever niet naast je keuken slaapt. ‘Ik kan wel janken,’ zeg ik vaak, maar nu lopen de tranen letterlijk over mijn wangen. In wat voor een wereld leven wij eigenlijk dat ik straks driekwart van mijn salaris moet inleveren voor een semi-decent kamertje.

Wat ik voor ogen had, klinkt behoorlijk onrealistisch, nu ik mijn verwachte inkomsten en uitgaven invul in de Excel-tabelletjes. Ik maak me nu al zorgen om hoe ik ga rond komen, als ik eenmaal mijn vleugels spreid, als ik die mogelijkheid tenminste ooit krijg. Is het plan om in een grote stad te wonen als begin twintiger inmiddels een droom? En het kopen van een huis voor mijn generatie een privilege in plaats van de standaard?

Hugo de Jonge had zeker geen ongelijk. Inmiddels ben ik maar gaan zoeken naar een rijke vent die mijn huur kan betalen.