Lisa in alle Staten – beware of pickpockets
Rosa Tromp
Lisa Wolkers
Het einde nadert… Creative Business-student Lisa Wolkers is aan haar laatste jaar als HvA’er begonnen. In het metrostation van Weesperplein raakte ze laatst haar OV-chipkaart kwijt, waarna de kaart een prachtige reis maakte richting Den Haag. ‘Was ik naïef geweest? Mijn vader kon er wel om lachen.’
Beware of pickpockets on this station, klinkt er uit de speakers op het Weesperplein. Normaal gesproken valt zo’n bericht mij niet zo op, maar sinds deze week wel. Een paar dagen eerder wilde ik uitchecken op station Bijlmer, toen bleek dat ik mijn OV-chipkaart was verloren.
Een beetje verward kijk ik nog in mijn tas en check ik al mijn jaszakken, maar hij is toch écht weg. Met dank aan Apple Pay kan ik gelukkig nog door de poortjes en met veel vragen in mijn hoofd loop ik richting mijn werk.
Ik was in een goede stemming: deze man helpen kon toch geen kwaad?
Eerder die middag was er een man naar mij toegelopen op het metrostation; of ik hem even kon helpen? ‘Ja hoor, geen probleem,’ zei ik. Normaal gesproken heb ik er nooit zo’n zin in en om eerlijk te zijn krijg ik altijd een naar onderbuikgevoel als vreemden op mij afstappen. Maar ik was vandaag in een goede stemming en deze man helpen met zijn kaartje kon toch geen kwaad.
Na mijn dienst checkte ik nogmaals mijn volledige tas. ‘Ja, hij is echt weg,’ zeg ik tegen mezelf. Terwijl ik wacht op mijn trein besluit ik ’m toch maar te blokkeren. Ik was ervan overtuigd dat ik de kaart had laten vallen in de metro. Zo iemand ben ik nou eenmaal. Maar door mijn eerdere interactie met de man op het station begon ik toch te twijfelen aan mezelf. Zou ik er toch echt in getuind zijn?
Mijn vader is altijd erg duidelijk geweest. Ga je op pad? Dan geen telefoons in je achterzak en altijd je jaszakken dicht ritsen. Inmiddels zie ik de noodzaak er niet meer zo van in als ik richting de hogeschool ga. Soms vergeet ik dat mijn opleiding in Amsterdam is; net als Barcelona, Londen en Parijs een hotspot voor zakkenrollers.
Die man heeft in ieder geval wel lekker een avondje gratis kunnen reizen met de trein
De volgende dag besluit ik kleur te bekennen en vertel ik mijn vader het hele verhaal; dat ik niet weet of ik mijn OV ‘gewoon’ ben verloren of dat ik toch misschien in een trucje was getuind. Mijn vader kon er wel om lachen, ik moest er maar van leren. Zelf kon ik het nog steeds niet geloven. ‘Die man leek gewoon zo aardig,’ zei ik nog. Ben ik nou echt zó naïef?
Terwijl ik in gesprek ben met mijn vader besef ik mij opeens dat ik mijn OV heb gekoppeld aan mijn online account en dus kan zien waar en wanneer ik in- en uitcheck. En hetgeen wat ik eigenlijk al vermoedde, werd toen bevestigd. Volgens de site was ik nog naar het Leidseplein en de Herengracht geweest om vervolgens de trein te pakken richting Den Haag. Iemand anders had mijn OV in handen gekregen.
Hoe het hem is gelukt, vraag ik me nog steeds af. Maar ik mag van geluk spreken dat hij het alleen op mijn studenten-OV had gemunt – én dat het op een vrijdag gebeurde. Hij heeft een avondje kunnen genieten van mijn studentenkaart, en ik heb gelukkig niet voor zijn kosten hoeven opdraaien.
Geplaatst door
Lisa Wolkers studeert Creative Business. Afgelopen zomer is ze de oceaan overgestoken voor een minor aan Syracuse University, in New York. Om de week schrijft ze een column voor HvanA over haar belevenissen.