Julia Juicht – want ze zit in quarantaine

Vanuit Noord-Brabant gaat Julia Kroonen (20) voor het derde jaar naar de HvA om te studeren. Terug naar de grote stad, na een lange tijd achter de laptop in haar slaapkamer; Julia schrijft het allemaal op. Deze week

Hoe moet dat nou, pieker ik terwijl ik onrustig door mijn kamer loop. Ik staar naar mijn mailbox en hoop dat mijn docenten me inmiddels iets hebben laten weten. ‘Weet je al iets?’, app ik mijn vriend, gevolgd door een wanhopig ‘Hallo?’. Helaas blijft het stil. Ik voel de vloer onder me wegzakken. Zó ga ik dit studiejaar nooit halen.

‘Uh, Julia, nog over afgelopen vrijdag’, zei mijn vriend een paar dagen eerder aarzelend aan de telefoon. ‘Blijkbaar heeft mijn klasgenoot corona en moet ik in quarantaine.’ Er viel een ongemakkelijke stilte. Na het ‘oh shit, voel jij je ook ziek?’-praatje barstte ik los. ‘Ik heb jou de hele week gezien, natuurlijk ben ik dan ook besmet.’ Ik keek in mijn agenda en zag alle taken voor school zich verder opstapelen.

Studievertraging ligt op de loer. En net op dat moment belt mijn slb’er. Hij vraagt of alles goed gaat. ‘Nee, het gaat ronduit verschrikkelijk, echt het kán niet slechter’, zeg ik. ‘Ik moet zo gigantisch veel studeren en dan zit ik óók nog in quarantaine’, vervolg ik stampvoetend. Ik hoor hem lachen. ‘In quarantaine heb je júíst tijd om te studeren’, zegt hij bemoedigend. Mijn mond valt open. Hij heeft gelijk. Ik heb geen tijd te verliezen.

Al die tientallen studieverslagen die binnenkort af moeten zijn heb ik verrassend snel af. Ik race naar het koffiezetapparaat en knal er daarna nog een paar verslagen uit. Enthousiast vink ik al mijn verplichtingen af en open ik nog één keer mijn mailbox. Nog steeds geen bericht van docenten over het inhalen van de gemiste lessen. ‘Nou dan ben ik vrij’. Dansend loop ik naar mijn kamer, rechtstreeks naar mijn boekenkast met exemplaren die al vijf jaar schreeuwen om mijn aandacht. In mijn onesie en omgeven door cola en chips krijg ik opeens een appje van mijn vriend. ‘Negatief getest!’

Ik keek naar het bakje chips naast me en trek een 0nvermijdelijke conclusie. Mijn minivakantie is voorbij.