‘Best confronterend, hoeveel waarde ik hecht aan presteren’

Van student in de collegebanken tot medewerker aan de HvA: Jessica Singh schrijft columns over de hogeschool die ze van twee kanten heeft leren kennen. Deze keer moet ze wennen aan haar nieuwe leven, waarin ze plots zeeën van tijd heeft.

Als je constant maar bezig bent met doorgaan – studeren, afstuderen, boek schrijven, carrière maken – en het opeens stilvalt, voelt dat best raar. Onwerkelijk bijna.

Het is een beetje alsof je lichaam ineens merkt dat het al die tijd op de automatische piloot draaide. Ik ben nu zwanger van mijn eerste kindje en in oktober moet ik bevallen. Toevallig zit de zomervakantie precies vast aan mijn verlof. Dat betekent zo’n zeven tot acht maanden ‘vrij’.

Vrij tussen aanhalingstekens, want ik krijg wel een baby. Dat is, zo hoor ik van alle kanten, zo ongeveer het zwaarste werk dat er is. Toch voelt het ergens alsof ik opeens zeeën van tijd heb. Tijd die ik normaal gesproken direct zou vullen met nieuwe plannen, projecten of verplichtingen. Maar nu? Nu twijfel ik. Wat ga ik dan doen? Ga ik me vervelen? Ik krijg al ‘FOMO’ (fear of missing out) als ik denk aan collega’s die naar Texel gaan met de nieuwe studenten, terwijl ik nutteloos zit te zijn.

De indiase mentaliteit van altijd maar doorgaan en productief zijn is mij met de paplepel ingegoten

Ik merk dat ik moet wennen aan mijn nieuwe rol. Niet alleen praktisch, maar ook mentaal. Ergens best confronterend om te merken hoeveel waarde ik al die tijd heb gehecht aan presteren. Werken, schrijven, zichtbaar zijn. En nu? Nu is mijn enige doel: moeder worden. Toen ik laatst met mijn vader belde en vertelde over mijn vakantie en verlof, zei hij: ‘Oh, dan kan je misschien tijdelijk een ander baantje erbij nemen?’ Een ander baantje, wat zegt hij nou? Ik ben zwanger, krijg een baby, moet bevallen… en zijn eerste gedachte is: een bijbaantje?

Maar misschien is het niet gek. Dit zit diep. De Indiase mentaliteit van doorgaan, niet stilzitten, altijd productief zijn, is mij met de paplepel ingegoten. Niks doen is geen optie. Zelfs nu, nu mijn lichaam letterlijk een ander mens aan het bouwen is, voel ik diezelfde druk: doe ik wel genoeg?

Laat ze straks maar even los, al die angstige gedachten over bezuinigingen of collega’s

Het zit niet alleen in werk. Ik moet meer afspreken met vriendinnen. Meer doen in huis. Meer plannen, meer doelen, meer nut, terwijl ik nu juist moet leren los te laten. Dat ik leer zijn in plaats van doen. Dat ik leer dat ik niet méér hoef te zijn dan wie ik ben.

Ik lees tegenwoordig veel ‘hulp-bij-een-baby-krijgen-boeken’, wellicht hoort dat bij het gevoel dat ik nuttig moet zijn. Ze omschrijven daar dat wanneer een vrouw bevalt niet alleen de baby opnieuw wordt geboren, maar de moeder ook. Ik merk dat dit hele proces mij nu al een ander mens maakt en dat loslaten echt megafijn kan zijn.

De zomervakantie begint bijna en ik geef iedereen bij deze dezelfde wens. Lekker loslaten, al die werkzaamheden, angstige gedachten over de bezuinigingen, wellicht collega’s waar het even mee botst. Laat het los en geniet maar gewoon even van het niet ‘moeten’.