‘Als ik over mijn salaris vertel, kijken de studenten mij schamper aan’

Docent Jacob Eikelboom schrijft elke twee weken een column over het verwarrende leven op en rond de hogeschool. Deze keer zit hij op het terras en gaan zijn nekharen recht overeind staan van het gesprek van een stel jongens. Waarom zijn ze toch zo gefocust op geld – net als veel studenten in zijn klas?

Regelmatig zitten mijn vriend en ik om een uur of vijf, zes op een terras om de werkdag af te sluiten, weer of geen weer. Er waren nog precies twee plekjes vrij op het terras van café De Eland. Het terras is vergeven van studenten, niet zo gek op dit spitsuur voor gezinnen.

Aan de tafel achter ons zitten twee jongens, begin twintig zie ik als mij later discreet omdraai. Dat doe ik, omdat een derde jongeman is aangeschoven en wij deelgenoot worden van hun gesprek.

Dit jaar wordt het Bali, Rio of Bangkok: de heren hebben 4,5 k de neus te besteden

‘Hoe is het mannen, geef eens een update.’ ‘Ik ben net klaar met mijn master en ga iets doen in de private equity. Ken je iemand? Ik zoek een stageplek voor een paar maanden, om ergens binnen te komen.’

‘Ja, Koen en Joost werken op een beleggingskantoor. Ik stuur je de gegevens. En wat doe jij?’

‘Ik doe een master in Parijs, iets met AI en finance. Ik heb een job offer hier in Amsterdam, een bedrijf dat samenwerkt met Meta. 150 k startsalaris. En jij?’

‘Bijna klaar met mijn master, maar eerst op vakantie met de jaarclub. We zijn nog aan het overleggen wat de bestemming wordt, Bali, Rio of Bangkok. We hebben 4,5 k de neus te besteden. Tien dagen totaal genieten. Net mijn std’s gecheckt en er helemaal klaar voor.’

‘Tien dagen, chill.’

Ik blijf hangen bij die 4,5 k per neus. Zeker in combinatie met die tien dagen. Die std’s spoken ook door mijn hoofd. Ik had mij nog niet omgedraaid, maar ik vond de drie terrasgangers totaal onaantrekkelijk. Wie wil er in vredesnaam seks hebben met iemand die het over 4,5 k per neus heeft of die in de private equity werkt? Toen ik mij discreet omdraaide, was het niet alleen hun inhoud maar ook hun vorm die de onaantrekkelijkheid bevestigde: jongens van begin twintig die eruitzien als hun vader.

Geld is zo saai, probeer ik nog bij mijn studenten – werkplezier is toch veel belangrijker?

Mijn best sociale opleiding is niet gevrijwaard van die geldobsessie. Als ik studenten in een les over financiële gezondheid vertel dat het modale salaris, het meest voorkomende salaris in Nederlands, 3.400 euro bruto is, kijken ze me schamper aan. Ik wil minimaal het dubbele verdienen, roept een student: minimaal 7 k per maand.

Om iets van realiteitszin bij te brengen deel ik het salaris van een docent in het hoger onderwijs. Dat is inderdaad minder dan wat jij nu roept (snotneus, mompelde ik er achteraan). Het maakt weinig indruk. Een andere student zegt dat ze na haar diploma naar Qatar gaat verhuizen, omdat je daar met gemak die 7 k per maand kan verdienen.

Geld is zo saai, probeer ik nog, werkplezier is veel belangrijker. Ze kijken me aan met een blik die het midden houdt tussen medelijden en uitlachen.

Dan maar meeveren en persoonlijk maken. Geen geld maakt inderdaad ongelukkig. Geld heeft mij een hoop gebracht. Een leuk appartement in Amsterdam, Boedapest en Italië. En neen, geen crypto, pokemonkaarten, sugardaddy’s of Eurojackpot. Maar weet je wat mij echt schatrijk maakt, rijker dan wie dan ook? Ze kijken me vol spanning aan. Zou ik het dan eindelijk over Rolexen enzo gaan hebben?

Vrijheid. Vrijheid om je eigen tijd in te vullen aan werk en andere zaken waar jij geluk uit haalt, waar en wanneer je wilt. Maar voor ik het hoe en wat kon toelichten hoorde ik al een hoop gezucht in klas. Kunnen we alsjeblieft verder met de les?