‘Als blok 3 eenmaal voorbij is, haast ik mij de heuvel op’

Docent Jacob Eikelboom schrijft elke twee weken een column over het verwarrende leven op en rond de hogeschool. Afgelopen week werd hij nageroepen op straat, raakte hij de moed even kwijt en dacht hij aan die ene vriendin, daar boven op die berg.

Zomaar een week in maart te Amsterdam. Mijn vriend en ik worden tijdens een ommetje op zaterdagavond in onze buurt uitgemaakt voor vuile joden en kankerhomo’s, inclusief doodswensen en bedreigingen.

Een dag later, zondag. Online lees ik een stortvloed van hetzelfde kaliber haat tegen HvA-student Amjad, omdat hij met een andere jongen van Syrische komaf datet in het programma First Dates.

Drie dagen later, woensdag. Studenten vertellen mij dat een collegadocent tegen drie meiden in traditionele islamitische kleding heeft gezegd dat ze met zo’n look niet geschikt zijn voor het werkveld.

De vechtmodus die ik van nature heb, is er nog, maar ik weet mij er geen raad mee

Dat racisme, discriminatie en haat een veelkoppig monster is, blijkt onder andere uit de achtergrond van de daders. In alle drie de gevallen behoren ze zelf tot een minderheidsgroep die de mond vol heeft over discriminatie. Ondertussen maken mensen om mij heen zich druk om Trump, Gaza of Wie is de Mol.

De vechtmodus die ik van nature heb, is er nog, maar ik weet mij er geen raad mee. Ik baal van mijzelf en nog meer van de ander. Vechten kan op veel manieren Jacob, zegt een vriend als ik hem vertel over mijn onmacht en woede.

Ik kon eigenlijk alleen nog denken en verlangen naar Katalin, een vriendin in Hongarije. Jaren geleden liet ze haar baan in het onderwijs en haar huis in Boedapest los en is ze op een heuvel gaan wonen, ver buiten de stad. Er was niets, geen huis, geen water, geen stroom, geen riolering. Alles heeft ze zelf georganiseerd. Een eigenhandig gebouwd huis van hout en leem, een waterput, een pomp op zonne-energie en douche gestookt op een houtkachel. Koken doet ze ook op vuur, onder andere in een tajine gekocht op Plein 40-45.

Soms wil ik alleen nog maar dat: weg van het geschreeuw, weg van het eigen gelijk

Haar koelkast is een uitgegraven kelder. Ze eet groente uit haar tuin en zelfgemaakte kaas van melk van haar dieren. Aan hekken doet ze niet. Haar paarden, geiten en hond Bobby lopen vrij rond op haar heuvel van tientallen hectares. Tegelijk is Katalin nog steeds een vrouw van de wereld. Ze is betrokken bij haar drie volwassen kinderen, we bezoeken samen musea en voorstellingen in Boedapest, ze reist naar Parijs, Rishikesh en Californië en leest alle boeken die op haar pad komen.

Katalin is zo autonoom dat haar vriendenkring diverser is dan welke definitie van diversiteit dan ook. Mede daardoor is ze goed geïnformeerd over alles wat speelt in de wereld. Bovenal toont ze zich oprecht betrokken en nieuwsgierig. Maar wat het meest bijzondere is? Ze beheerst de kunst van zwijgen. Als ik haar zou vertellen over wat ons zojuist overkwam in Amsterdam dan luistert ze aandachtig. Ze doet niet aan goedbedoelde knuffels, tips of nuances. Als Katalin zwijgt, dan zegt ze meer dan honderd schreeuwers bij elkaar.

Eigenlijk wil ik alleen nog maar dat. Weg met alle onverdraagzaamheid, het geschreeuw, het eigen gelijk, het moreel superieure, het dwepen met ellende ver weg terwijl je naaste verdrinkt. Het werkt als een neerwaartse spiraal. Over een paar weken, als blok 3 voorbij is, vlieg ik naar Boedapest en haast ik mij de heuvel op, naar Katalin. Niet om te vluchten of te vergeten, maar om te beseffen waar het wel om draait. Lief zijn, heerlijk eten, drinken, lachen en luisteren. Dat is het beste wapen in het gevecht tegen gekken.