Passie: Tamara wil van Den Helder naar Texel zwemmen
Privéarchief Tamara Hoveling
Waarvoor gaan HvA’ers écht door het vuur? Wat hebben ze over voor hun passie en wat moeten ze ervoor laten? Vandaag Tamara Hoveling (22, Engineering: Product Design), die zwemmend de oversteek van Den Helder naar Texel wil gaan wagen.
‘Als jong meisje stond ik al aan de rand van het zwembad. Ik vond het fantastisch: na mijn A-diploma had ik in no time ook mijn B en C gehaald. Ik wilde toen dolgraag op wedstrijdzwemmen bij het plaatselijke zwembad in Maarssen. Maar de wachtlijst was lang.’
‘Ik ging als kind altijd zwemmen met vriendinnetjes. Het gevoel omringd te zijn door het water is onbeschrijflijk. Onder water hoor je helemaal niets. Al het geluid wordt buitengesloten. Het is voor mij de enige manier om mijn hoofd leeg te maken, om alle stress te laten varen en me echt rustig te voelen.’
‘Ik kon periodes van mijn ziekte niet of nauwelijks naar school’
Eetstoornis
‘Aan het begin van mijn pubertijd had zwemmen me waarschijnlijk kunnen helpen, want het ging toen niet goed met mij. Ik heb rond mijn elfde een eetstoornis ontwikkeld: anorexia nervosa. Ik was op school meer bezig met ongezien mijn mueslireep uitkotsen dan de toets die ik een uur later had.’
‘Ik kon tijdens mijn ziekte periodes niet of nauwelijks naar school. Dat was ontzettend frustrerend, want je kunt helemaal niets meer. Ik mocht niet meer zwemmen of überhaupt sporten. Ik ben in die periode heel erg afgevallen.’
‘Niet dat ik in die periode in zwemkleding durfde. Hoewel ik mager was, was ik bang dat mensen me dik zouden vinden. Dat ze zouden denken: ‘‘Wat een aansteller, ze is te dik om een eetstoornis te hebben’’.’
‘Op een gegeven moment kon ik mijn eetstoornis niet meer verborgen houden, en heb ik het aan een vriendin verteld. Toen is het via een leraar bij mijn moeder terechtgekomen. Na twee jaar intensieve hulp van een diëtist en een kinderpsycholoog, kon ik op eigen kracht helemaal herstellen.’
(De tekst loop door onder de video.)
‘Ik ben voor het eerst weer gaan zwemmen in een binnenzwembad terwijl het zomer was. Dan was de kans het kleinst dat ik een bekende tegen zou komen. Zwemmen was voor mij de beste manier om weer vertrouwd met mijn lichaam te raken. Mensen zien je lichaam niet meteen en je bent gewichtsloos, waardoor je je minder snel dik voelt.’
‘Toch heb ik na mijn eetstoornis het zwemmen twee keer moeten staken. Ik heb sinds mijn eetstoornis chronische darmproblemen. Pas vanaf mijn achttiende kon ik weer vaker in het water liggen.’
Den Helder-Texel
‘Nu het met mijn darmen ook beter gaat wil ik volgend jaar augustus van Den Helder naar Texel zwemmen, om geld op te halen voor onderzoek naar spierziekten. Het geld gaat naar Stichting Spieren voor Spieren. Den Helder-Texel is een afstand van vier kilometer. Dat klinkt niet ver, maar de verraderlijke stroming en golven maken het tot een uitdaging. Ik train nu vier uur per week om dat te halen. Omdat ik dat ’s avonds doe heb ik wel minder tijd voor mijn vriend. Gelukkig support hij me.’
‘Ik ben voor mijn studie Product Design bezig met het maken van een gecombineerde rollator en rolstoel voor mensen met een spierziekte. Hoewel ik zelf nooit een spierziekte heb gehad kan ik me goed identificeren met deze patiënten. Ik weet hoe het is om niet te kunnen bewegen in het dagelijks leven.’
‘Ik moet voordat ik mee mag doen aan de zwemtocht 1500 euro ophalen. De deelname en voorbereiding kosten ook nog veel geld. Zo moet ik 150 euro betalen om mee te mogen doen, en moet ik een wetsuit kopen. Daarmee ga ik vanaf april in open water trainen en dat is koud.’
‘Ik heb alweer een nieuw doel in mijn hoofd: het kanaal over, naar Groot-Brittannië. Maar eerst nog even van Den Helder naar Texel zwemmen. Ik weet in ieder geval zeker dat ik niet ga stoppen.’
Klik hier om Tamara te steunen in haar strijd tegen spierziekten.
