‘Iedere student heeft recht op goede begeleiding? Een eigenaardige belofte’

Docent Jacob Eikelboom schrijft elke twee weken een column over het verwarrende leven op en rond de hogeschool. Afgelopen maand las hij dat de HvA voortaan iedere student ‘goede begeleiding’ wil geven, maar hij vraagt zich een beetje af wat dat dan precies betekent. 

Een tijdje terug vergeleek ik in een column het contact tussen student en opleiding met een huwelijk, en dan vooral met de eerste weken van dat huwelijk. De HvA bracht die metafoor tot leven door een belofte van huwelijkse proporties aan alle studenten af te leggen.

Een eigenaardige en tegelijk gewaagde belofte: iedere student heeft recht op goede begeleiding, in de vorm van een begeleider die oog heeft voor jouw persoonlijke situatie. Centraal staat de aandacht voor studiesucces en studentenwelzijn. Deze belofte wordt vastgelegd in de onderwijs- en examenregeling (OER), de grondwet van de opleiding zeg maar, niet zomaar een losse flodder dus. Een mooie belofte waar zeker niets mis mee is.

De belofte heeft echter iets eigenaardigs. Elke student heeft namelijk al een studiebegeleider, een sb’er die je een paar keer per blok ziet en die er voor je is als je obstakels ervaart in je studie. Dat die sb’er er soms weinig van bakt, tja: dat is een terecht probleem waar sommige studenten mee kampen. Vandaar de toevoeging aan de belofte dat je als student recht hebt op goede begeleiding.

Maar dat is ook meteen het gewaagde aan de belofte. Belofte maakt schuld, dus moet helder zijn wat onder goede begeleiding wordt verstaan. Om inspiratie op te doen over de invulling van begeleidingsbelofte keek de HvA bij andere hogescholen, hoe die dat doen. Een paar voorbeelden dan maar. 

Op de Avans Hogeschool is er aandacht voor individueel welzijn en heb je een vertrouwde thuishaven. Op de Haagse Hogeschool word je gecoacht tot wereldburger door een competente en betrokken begeleider. Op de Hogeschool Utrecht geven ze als leergemeenschap vorm aan begeleiding en versterken ze de sense of belonging. Op de Fontys wordt iedereen gezien en maakt iedereen deel uit van een learning community. Op de Leidse Hogeschool ga je vliegend van start en word je betekenisvol begeleid.

Als je alles zo leest, zou je bijna denken dat de teksten uit een oefening over het gebruik van vaagtaal komen. Een belofte doen die zo vaag is dat je geen idee hebt wat je als student kan verwachten en wat je als sb’er moet doen, is dat geen loze belofte? Of is het een slimme zet? Hoe vager, hoe makkelijker je het naar jezelf toe kan beredeneren (ja, maar, we bedoelden er dit mee).

Een hogeschool waar de HvA een voorbeeld aan kan nemen als het gaat om goede begeleiding is wat mij betreft de Hogeschool van Rotterdam. Daar zeggen ze over studentbegeleiding: studiesucces vraagt om een cultuur van hoge verwachtingen. Als docenten hoge verwachtingen laten zien met hun gedrag, presteren studenten beter. Een belofte naar mijn hart, studenten uitdagen en de lat hoog leggen.

Het zou mooi zijn als de studentbelofte op de HvA zo’n uitdagende invulling krijgt, niet alleen voor begeleiding, maar ook voor onderwijs. Ik neem graag een voorschot en spreek mijn beloftes vast uit naar al mijn studenten, zonder vaagheden, zodat je mij er altijd aan kan houden.

Ik beloof je dat je na het volgen van een les meer weet of kan dan voor een les begon. Ik beloof dat je een tien kunt halen na het volgen van mijn lessen. Ik beloof je dat je niet alleen naar de les komt om je toets te maken. Ik beloof je dat ik je aan het denken zet. Ik beloof je dat je gaat twijfelen aan werkwijzen, aan beleid, aan mij en aan jezelf.

Ik beloof je dat je alles mag vragen. Ik beloof je dat er niet overal antwoorden op zijn. Ik beloof je dat het verschil zal ervaren tussen prikkelen en beledigen. Ik beloof je dat je kennis maakt met mensen en hun denkbeelden die je tot nu toe onbekend zijn. Ik beloof je een luisterend oor. Ik beloof je dat er altijd ergens tijd voor is vrij te maken.