HvA op de Eco-marathon: niet gewonnen, veel geleerd
Daniël Rommens
Spanning, een brandende zon, flitsende energiezuinige auto’s, lange wachttijden en helaas geen podiumplek voor de HvA. De Shell Eco-marathon 2018 zit er weer op. ‘De studenten hebben nu meer geleerd dan wanneer de auto vanaf het begin perfect had gereden.’
De teleurstelling en frustratie straalt van de gezichten van de studenten af als hun waterstofauto er na de derde race wéér vroegtijdig uit ligt. ‘Ze stond helemaal nog geen dertig seconden stil, waarom hebben ze haar dan al van de baan gehaald?!,’ roept Renée Huber, student elektrotechniek.
Ze houdt twee telefoons vast, één aan elk oor. Ze staat ermee in contact met de coureur om rijinstructies te geven. Dan hangt ze op. Nu de auto voor de zoveelste keer van de baan wordt gesleept, zijn haar adviezen niet meer nodig. Renée zucht. Er is nu nog maar één poging over om een score neer te zetten.
Clean Mobility
Een jaar hebben de studenten aan de waterstofauto gesleuteld. Ze zijn van het Clean Mobility-team van de HvA: een groep studenten en docenten van de Faculteit Techniek die werken aan vier energiezuinige auto’s. Naast hun waterstofauto, de H2A, hebben ze een tegenwindauto, een elektrische auto en een zonneboot.
De Shell Eco-marathon, aan het einde van het studiejaar, is een moment waar de studenten naartoe leven. Eindelijk kunnen ze hun voertuig testen op een echte racebaan. En gaat alles wat ze hebben bedacht ze tot een overwinning brengen?
Maar zoals de studenten al gauw leren tijdens het evenement: die winst is niet alleen afhankelijk van wat ze bedenken en in elkaar zetten in de kelder van de Leeuwenburg – waar de praktijklokalen van Techniek zitten. Er zijn ontzettend veel factoren van invloed op een goed verloop van de race in het Queen Elizabeth Olympic Park in Londen.
(De tekst loopt door onder de afbeelding.)
Niet snel, maar zuinig
Het is trouwens geen traditionele race. Het is niet zo dat alle waterstofauto’s die meedoen tegelijkertijd startten en dat het voertuig dat het eerste over de finish komt wint. Het draait hier niet om snelheid, maar om zuinigheid. Elk voertuig moet vijftien rondjes rijden op het parcours van één kilometer lang en dat binnen 35 minuten. Vervolgens wordt gekeken hoeveel waterstof er is verbruikt. De zuinigste auto wint.
Om een goede score te behalen mag elk team op donderdag een testrit maken en op vrijdag, zaterdag en zondag maximaal vier officiële pogingen doen. Helaas lopen die pogingen bij het HvA-team niet zo soepel. Het begint bij de eerste testrit op donderdag. Fleur van der Linden is een van de twee coureurs en mag voor het eerst gaan rijden in de auto. ‘Er was een testdag in Nederland, maar daar kon ik helaas niet bij zijn,’ vertelt Fleur. ‘Toch hebben ze me uitgenodigd om mee naar Londen te gaan als bestuurder.’
‘Nu kan je eindelijk iets doen met je lengte’
Daardoor is dit nu de eerste keer dat ze in de auto de baan opgaat om te proberen binnen de tijd vijftien rondjes te rijden. Zo leert ze de auto en de baan goed kennen en gaat het morgen, bij de eerste echte poging, hopelijk beter. ‘Er hangt veel af van hoe ik nu rijd,’ vertelt ze. ‘Er is namelijk nog een coureur en wie van ons het beste is, mag straks de wedstrijden rijden.’
Klein en licht
Fleur is zelf geen techniekstudent, ze is net afgestudeerd in commerciële economie. Ze is gescout omdat ze kleiner is dan 1 meter 60 en lichter dan 50 kilo is. ‘Er was een oproepje op Facebook voor een coureur die voldoet aan deze eisen. Ik werd daar zó vaak in getagd. “Nu kan je eindelijk iets doen met je lengte!” zeiden m’n vrienden. Dat besloot ik dus maar te doen.’
Nu ligt er nogal wat druk op haar schouders. Het lot van de techniekstudenten, die met bloed, zweet en tranen aan de auto hebben gewerkt, ligt in haar handen. ‘Ik vind het ook behoorlijk spannend.’ Het is best een offer dat ze moet brengen. Niet alleen kan het gevaarlijk zijn – ze ligt op haar rug in een kleine buis vlakbij de grond en waterstof is heel explosief – ook wordt het meer dan 40 graden in de auto.
(De tekst loopt door onder de video.)
En dat is superheet als je er 35 minuten in moet zitten én als je een helm en een dik, brandvertragend racepak draagt, inclusief handschoenen. Met een klein elektrisch ventilatortje en een speciaal koelvestje zorgt Fleur dat ze niet oververhit raakt. Maar het ventilatortje kan niet mee de auto in. ‘Ik hoop dat de wind voor wat verkoeling zorgt als ik hard rijd.’
Hittegolf
De warmte tekent het meerdaagse evenement. Er is een hittegolf in Londen en temperaturen lopen elke dag op tot boven de 30 graden. Dan kost het veel energie om steeds in de brandende zon te moeten wachten, in de tent te sleutelen aan de auto en zéker om erin te zitten tijdens de races.
‘Je wil natuurlijk niet dat de auto faalt door rariteiten of onvoorspelbare zaken’
En dan overnachten de studenten ook nog eens op een camping. Dus van een goede nachtrust komt het ook niet. Naarmate de dagen vorderen zien de studenten er steeds afgepeigerder uit. Maar ze houden vol, want zo lang ze nog pogingen hebben, is er nog een kans om te winnen.
Ook de auto lijdt onder de hitte. Het zorgt ervoor dat de eerste pogingen niet succesvol verlopen. ‘De warmte veroorzaakte een probleem bij de aansturing van de elektromotor,’ vertelt Engineering-student Nigel Bouman na de eerste rit. ‘Nu gaan we een parasol kopen. Zodat de auto niet zo heet wordt als we in de rij moeten wachten totdat we de baan op mogen.’
Autopech
Fleur baalt. De auto moest tijdens haar testrit al na een half rondje van de baan worden gesleept. ‘Je gaat toch twijfelen of het aan jou ligt.’ Ook de latere officiële pogingen mislukken. De auto houdt het wel iets langer vol dan de eerste keer, maar meer dan drie rondjes rijdt hij niet. Een van de keren breekt er zelfs een onderdeel van de stuurpin af, waardoor de H2A tegen de kant botst. Maar de HvA is niet de enige met pech. ‘There’s lots of broken-down cars this competition,’ zegt de omroeper tijdens een van de races.
(De tekst loopt door onder de afbeelding.)
‘De studenten gaan best goed om met de tegenslagen,’ zegt docent Gijs de Jonge. Hij is mee om de studenten te coachen. ‘Natuurlijk zijn ze in eerste instantie teneergeslagen, maar daarna gaan ze meteen weer aan de slag om de oorzaak te ontdekken. De studenten hebben verschillende expertises en werken dan goed samen.’
Natuurlijk wil hij als docent dat de studenten winnen, maar het hoeft ook weer niet in één keer soepel te gaan. ‘Ze moeten er wel wat van leren. Maar je wil natuurlijk niet dat de auto faalt door rariteiten of onvoorspelbare zaken.’
‘Shell heeft natuurlijk ook een heel zwartgallige kant’
Twee gezichten
De Jonge is blij met het evenement, hoewel hij wel moet toegeven dat Shell ‘twee gezichten’ heeft. ‘Het is goed geregeld en ontzettend leerzaam voor de studenten. Hier doen ze praktijkervaring op. Ze worden direct geconfronteerd met het resultaat van hun werk en moeten vervolgens aan de slag om wat ze bedacht hebben te verbeteren.’
‘Natuurlijk heeft Shell ook een heel zwartgallige kant, bijvoorbeeld wat er gebeurt met het gas in Groningen,’ gaat De Jonge verder. ‘Daar word ik echt niet blij van, maar ze doen ook veel voor studenten en technologie. Gelukkig hebben ze dat gezicht ook en dat moeten we niet laten overschaduwen door de brakke, grijze wereld van het gas en de ruwe olie.’
Daar denkt een groepje actievoerders anders over. Zij organiseren op de laatste dag een ludieke protestactie, vlak voor de ingang van het terrein. Op een van hun banners staat dat Shell slechts vijf procent van haar investeringen doet in schone, duurzame energie. Erboven staat: ‘Still a fossil fuel company.’
(De tekst loopt door onder de video.)
Teleurstelling
De studenten krijgen het allemaal niet mee. Die verwerken op dat moment de teleurstelling van de laatste ronde waarin het zó goed ging, maar waarin wederom de finish niet werd gehaald. Toch waren ze eerder nog allemaal euforisch toen Fleur ronde na ronde kwam langsscheuren in de groen met witte H2A. Eindelijk deed de auto waarvoor hij was gebouwd! Dit wilden ze zien na een jaar hard werken.
Toch speelde de hitte het voertuig weer parten. Mike was de verantwoordelijke voor het brandstofcelsysteem. Hij was steeds tot het laatst bij de auto, voordat hij de baan op ging. ‘De H2A vraagt meer vermogen dan we vooraf hadden verwacht,’ vertelt hij na de laatste wedstrijd. ‘Daardoor wordt de brandstofcel warmer en is er dus koeling nodig. Volgend jaar misschien toch maar een ventilator inbouwen!’
(De tekst loopt door onder de afbeelding.)
Maar volgend jaar zal de H2A niet racen op de Eco-marathon. Na de vette jaren – in 2014 won de HvA, in 2015 werd het team tweede – volgden de magere jaren. Doordat ze nu drie jaar op rij geen score hebben weten te behalen, moeten ze zich volgend jaar opnieuw kwalificeren. Lukt dat, dan staat de H2A hier pas weer in 2020. Maar in 2019 is de HvA er wel weer bij met een ander voertuig. Met hun elektrische auto Eva hebben de Clean Mobility-studenten zich al weten te kwalificeren.
Nu moeten de studenten eerst nog alles opruimen en met de boot naar Nederland brengen. Dan begint eindelijk hun zomervakantie. Renée kijkt ernaar uit. ‘Ik vond het een hartstikke leuk evenement hoor, maar we moesten zóveel wachten.’ Maar eerst volgt er nog een feestje op de camping. Dat had elektrotechniekstudent Leijin Chan vlak voor de laatste race al bedacht. ‘Of we nou winnen of verliezen, vanavond wordt er lauw bier gedronken!’
Check hieronder de mooiste foto’s van Eco-marathon.
