Julia juicht – en zoekt hulp voor haar stress
Daniël Rommens
Vanuit Noord-Brabant gaat Julia Kroonen (22) voor het vierde jaar naar de HvA om te studeren. Terug naar de grote stad, na een lange tijd achter de laptop in haar slaapkamer; Julia schrijft het allemaal op. Deze week over buikpijn, misselijkheid en huilbuien die haar teisteren.
‘Zou ik wel serieus genomen worden?’, piekerde ik de avond van tevoren. Ik oefende het gesprek wel honderd keer in mijn hoofd. Moet ik de afspraak niet gewoon afzeggen? Nee, Julia, dit is de beste keuze die je ooit hebt gemaakt, praatte ik mezelf steeds weer moed in. Eindelijk had ik de stap gezet en nu was het tijd door te zetten. En zo ging ik deze week met gierende angst naar de huisarts.
Waar ik voor kwam, is voor jullie misschien al overduidelijk: stress. Ik pieker om de seconde en als ik de mogelijkheid heb om te stressen, ben ik er als de kippen bij. Dat levert buikpijn, misselijkheid en huilbuien op. De laatste tijd is mijn stressgehalte torenhoog, wat mede veroorzaakt zal zijn door mijn hectische stage (die nu afgelopen is) en het afstudeerdrama. Een beetje stress hier en daar kan niet veel kwaad, maar bij zowat alles ‘wat nou als’ denken is niet goed.
Iemand bij de ggz moet dus even die stress uit mij rammen. Helaas lopen de wachtlijsten op dit moment de spuigaten uit. Daarom zouden er vast alleen mensen met ernstige psychische problemen hulp krijgen, klonk het in mijn hoofd toen ik in de wachtkamer zat. Zo erg was het bij mij niet. Een doorverwijzing was dus waarschijnlijk veel te veel gevraagd.
‘Hoewel ik het gesprek in mijn hoofd had gevoerd, kon ik mijn stress niet goed onder woorden brengen’
Ik kon beter naar huis gaan, besloot ik al snel. Maar net toen ik opstond en weg wilde lopen, lichtte mijn telefoon op. ‘Wat superknap van je dat je hulp durft te zoeken’, stuurde een studiegenootje. Gevolgd door: ‘Ben zó trots!’. Twijfelend bleef ik in de wachtkamer staan. De krijsende kinderen met waterpokken naast me keken me vragend aan. ‘Mevrouw Kroonen?’, klonk het toen plotseling. Ik kneep mijn ogen dicht. Ik was aan de beurt.
‘Vertel’, zei de dokter. Ongemakkelijk frunnikte ik aan mijn haar. ‘Ik eh, heb heel veel stress’, zei ik. Hoewel ik het gesprek honderd keer in mijn hoofd had gevoerd, kon ik mijn stress door de spanning niet goed onder woorden brengen.
‘Wanneer ervaar je dat?’, vervolgde ze. Ik staarde naar de grond. De ggz verdween verder uit het zicht. Nu zou ze wel beginnen over mediteren, zelfhulpboeken of positieve dingen die ik voortaan in de spiegel tegen mezelf kan zeggen om me beter te voelen, dacht ik. Ik praat het mezelf allemaal aan. De dokter zette haar bril af en zei tot mijn grote verbazing: ‘Maak je geen zorgen, dit komt helemaal goed.’
Hoewel ik geen ernstige psychische klachten heb, mocht ik van haar gewoon bij een ggz-psycholoog langs. Ze zei er wel bij dat ik dan minimaal een half jaar moest wachten. Gelukkig was er een tijdelijke oplossing: de praktijkondersteuner. Dat is een dokter binnen de huisartsenpraktijk die ook psychologische kennis heeft. Ik kon er meteen terecht.
Opgelucht stapte ik op de fiets naar huis. Hulp zoeken was toch niet zo moeilijk als verwacht. Ik werd gewoon serieus genomen. Dat ik me daar druk om heb gemaakt.
