Julia juicht – en mag veertig uur werken zonder vergoeding
Daniël Rommens
Vanuit Noord-Brabant gaat Julia Kroonen (21) voor het derde jaar naar de HvA om te studeren. Terug naar de grote stad, na een lange tijd achter de laptop in haar slaapkamer; Julia schrijft het allemaal op. Deze week solliciteert ze als stagiair, of eigenlijk: als gratis hulpkracht.
‘Schrijf een social analyse van vijf artiesten en geef daarbij een advies’, kreeg ik als opdracht bij de sollicitatie bij een managementbureau. Wát een opdracht voor een toekomstig stagiair. Ik blies het stof van mijn online marketing boek af. Met de lichte paniek dat ik de functie nooit zou krijgen, omdat ik helemaal geen verstand heb van social analyses. En dat moet wel als je de stage wil bemachtigen.
Ik zwoegde me erdoorheen. In de mail stond dat er geen foute antwoorden bestonden. Dat maak je mij niet wijs. Waarom moet je anders zo’n proefopdracht maken? Ze willen toch de beste kandidaat? Iemand die alles al weet? Heel de avond was ik aan het typen en toen ik klaar was, bestrooide ik mijn analyse met wat moeilijke marketingtermen.
Die zet werkte, want ik mocht op gesprek komen. Ik zat tegenover twee dames die mij gingen uithoren over mijn werkervaringen. Als eerste vroegen ze wat ik nu al met marketing deed. Niet zo veel, dacht ik bij mezelf. ‘Geen ervaring?’, vroegen ze met een dikke frons. Naast mijn verslagen voor school niet per se, nee. ‘Oh.’
Met mijn cv ging ik het niet redden. Maar ik was wél bereid om iedere dag vanuit Liempde naar Amsterdam te reizen voor een stage waarbij ik soms ook ’s avonds moest doorwerken. Want nee, natuurlijk heb ik geen negen tot vijf mindset! De dames reageerden enthousiast. Tot ik ze vroeg naar de stagevergoeding. Want ja: er staat toch wel iets tegenover een veertig uur ad hoc werkweek?
‘Stagevergoeding? Nee, dat krijg je hier niet hoor’, zei een van de twee dames lachend
‘Stagevergoeding? Nee, dat krijg je hier niet hoor’, zei een van de twee lachend. Ze keek naar haar nagels. ‘Wij bieden jou een plek om veel te leren, dat is heel waardevol. Dat snap je wel, toch?’ Maar reden tot paniek was er niet: als ik nou echt in de problemen zou komen met reizen en ik kan zonder stagevergoeding en baan de torenhoge huur in Amsterdam niet betalen, dan zou ik een ‘speciaal verzoek’ in kunnen dienen voor een vergoeding. Maar wat dat inhield? Dat wisten zij ook niet precies.
‘Maar even terug naar jouw eh, ervaringen’, zeiden de dames nog snel. ‘Waarom denk jij dat jij dé ideale kandidaat bent?’ Nou, dacht ik, de ideale kandidaat zou een student zijn met een mega goed cv die niet betaald wil worden, zodat ze kunnen profiteren van een gratis hulpkracht. Is dat niet een beetje de omgekeerde wereld? Ik zuchtte en zei dat ik het niet wist. Ik wist wel dat ik hier niet stage wilde lopen.
