Beeldig: met koffie houd je de kop erbij

In de rubriek Beeldig vangen we het leven op de campus in beelden. Mooie, opvallende of juist lelijke dingen die je dagelijks ziet, maar waar je nooit echt naar kijkt. Deze week nemen we een close-up van de goudzwarte drank die HvA’ers tot grote daden aanzet: het bakkie pleur.   

‘Ja, alleen de koffie graag.’ In alle vroegte antwoord ik wat nukkig op de vraag of ik inderdaad een koffie wil die gewoon zwart is. Maar dat de kantinemedewerker me die vraag serveert als ik weer om mijn koppie zwart vraag, is ergens best terecht. Hij kan daar namelijk zevenentachtig verschillende soorten bakjes koffie voor me maken, en ik kies er elke dag weer voor een gewone, saaie, zwarte bak brandstof te bestellen?  

Espresso. Café cortado. Cappuccino. Lungo. Latte. Latte macchiato. In de keus naar koffie op de campus komt heel het Italiaanse alfabet voorbij. Een ding in het leven is op de HvA zeker: nooit zal het er ontbreken aan de koffie die ons pepert om elke dag weer net dat stapje harder aan de slag te gaan. Koffie is alomtegenwoordig: in de kantines, de koffiecorners, bij het Koffie Bedrijf om de hoek of in de eerste de beste, bochterige koffiemachine die je op de campus tegen het lijf loopt. 

Heel de dag door is de geur van vers vermalen Arabicabonen niet weg te denken uit de kantines. Door en door klinkt er het geratel van bonen die drank worden. Koffie is het levensvocht waarzonder veel studenten, docenten en medewerkers hun dag maar moeilijk zouden doorkomen. De Engelsen hebben thee, wij café: geen mens slacht zoveel kopjes koffie per dag als de Hollander.

‘Nee, zonder koffie gaat er vandaag inderdaad niets gebeuren’, pruttelt een wat ochtendnorse man die vroeg op de dag in de kantine is aangeschoven. Zijn broodbakje is geopend, zijn ogen nog maar half. Hij giet de cafeïne op zijn eigen tempo naar binnen. ‘Waarom ik altijd cappuccino kies? Nou, omdat ik dat het lekkerst vind, daarom.’ Hem moet je nog even niet te veel vragen stellen; kom later, als zijn cafeïnegehalte weer op peil is, nog maar eens terug.

Uren later op de dag, aan het begin van de middag, ogen de meeste studenten en medewerkers inderdaad wat levendiger. Zij bijvoorbeeld heeft alweer drie bakjes achter de kiezen. ‘Maar vanaf nu houd ik wel op met de koffie, hoor’, belooft deze studente, die een ontzettend productieve middag lijkt te hebben. ‘Want van te veel kopjes koffie ga ik trillen. En ’s avonds wil ik natuurlijk wel kunnen slapen.’

Koffie is er voor dat momentje van me-time, maar ook voor die vonk gezelligheid in de pauze. Zie de vier jongens die zich verwonderen over de deal die ze beklinken bij de koffiemachine. Met de matige derrie die ze voor precies 47 cent het stuk hebben aangekocht, doneren ze een liter water aan landen die dat nodig hebben. Hoe dat precies werkt, staat er niet bij. Wel vertrekken zij door deze goede koop met een tas vol extra karmapunten richting hun volgende les. 

Op een hogeschool zonder bakjes troost zou de pleuris uitbreken. Maar te veel van iets is nooit goed: aan het eind van de dag is de meeste koffie dan ook vergoten. Voor de meeste mensen, dan, want niet voor iedereen gaat de koffieloze vlieger op. Nog een laatste keer dribbel ik voor het laatste uurtje werk naar de koffiemachine en klik ik toch nog maar een bakje aan, het allerlaatste. Gewoon zwart?