Raúl rommelt – Kies je coach
Daniël Rommens
Raúl Inzaurralde is SIS-specialist op de HvA. Naast die zeer opgeruimde kantoorbaan rommelt hij wat aan in het leven en daarover schrijft hij voor HvanA. Deze week over hoe een glas thee zijn blik op het leven veranderde.
Wanneer ik op zoek ben naar levensadvies, heb ik de neiging om mij te wenden tot mensen met levenservaring, maar is dat wel een goed idee? Mensen met levenservaring kijken immers op de zaken terug, terwijl je juist advies wil over hoe je vooruit moet kijken. Bovendien hebben mensen met levenservaring niet altijd even opwekkende verhalen te vertellen. Was je op zoek naar een peptalk, zo keer je huiswaarts in een melancholische bui.
Het is ook niet eerlijk van mensen met levenservaring om een nietsvermoedend jongmens te demotiveren. Achteraf is het namelijk makkelijk praten. Zij houden waarschijnlijk zelfs een beter gevoel over aan het gesprek dan jij, omdat zij eindelijk de kans hebben gekregen om hun vage voorspellingen te doen die op de een of andere manier toch wel een keer zullen uitkomen.
Zo heb ik mij van alles laten wijsmaken wat niet per se waar of onwaar is gebleken, maar waar ik in ieder geval niet veel aan heb gehad. Op een zomernacht raakte ik bijvoorbeeld aan de praat met een goedgeklede man die op een plein naar de maan stond te staren. Hij wees mij met zijn wandelstok op de sterrenbeelden en vertelde wat zij betekenden. Ik vroeg hem om een voorspelling over mij te doen. Hij vroeg eerst naar mijn leeftijd, en nadat ik antwoord had gegeven viel er een schaduw over zijn gezicht. ‘Arme jongen’, zei hij, ‘de ellende die jou nog te wachten staat.’
Mensen met levenservaring kijken op de zaken terug, terwijl je juist advies wil over hoe je vooruit moet kijken
Achtervolgd door de vloek van de man van de maan, bleef ik op zoek naar een geruststellender boodschap. De eerstvolgende persoon met een doorleefd gezicht, vroeg ik wat mij te wachten stond. ‘Alles zal altijd blijven veranderen’, zei hij, ‘behalve hoe de wind de golven van de zee en de zeilen van de boten in beweging brengt in de haven van je geboortedorp. Als je het even niet meer weet, moet je daarnaar terugkeren.’ Ik wilde hem vragen hoe hij wist dat ik aan zee was geboren, maar hij was alweer verdwenen.
Terugkeren naar mijn geboortedorp leek mij een afgang. Ten einde raad zocht ik mijn slimste vriend op, om eindelijk een definitief antwoord te krijgen op de grootste levensvraag aller tijden. Ik stond onaangekondigd voor zijn deur en zei: ‘Ik wil voor eens en altijd een antwoord op de volgende vraag: is het glas halfvol of halfleeg?’
Hij leek niet verbaasd over mijn komst en schonk mij wat thee in. ‘Nu is je glas halfvol’, zei hij kalm, ‘als je een paar slokjes hebt genomen is het weer halfleeg, maar dan heb ik nog meer thee voor je als je wil.’ We dronken zwijgend onze thee en ik begon langzaam vrede te krijgen met het bestaan. Gelukkig heb ik zijn telefoonnummer nog.
