Raúl rommelt – Ongevraagd advies
Daniël Rommens
Raúl Inzaurralde is SIS-specialist op de HvA. Naast die zeer opgeruimde kantoorbaan rommelt hij wat aan in het leven en daarover schrijft hij voor HvanA. Deze week over zijn eeuwig trieste kijkers.
Lang geleden besloot een Duitse avonturier uit zijn kleine dorpje te vertrekken om zijn geluk te beproeven in de Nieuwe Wereld. Na een lange bootreis bereikte hij Brazilië, waar hij besloot een worstfabriek te beginnen. Op een ochtend zag hij een vrouw van het inheemse Guaraní-volk het regenwoud uitlopen. Hij werd verliefd op haar droevige ogen en ze kregen veel kinderen. Een van die kinderen was mijn overgrootmoeder en zij kreeg ook veel kinderen met droevige ogen. Om deze reden ben ik geboren met droevige ogen en kijk ik altijd verdrietig, zoals sommige anderen altijd boos of verbaasd kijken, terwijl ze dat niet zijn.
De huisarts keek me met medelijden aan en raadde me aan om met iemand te praten
Zoals velen weten, kost het veel energie om vooroordelen te bestrijden en is het soms makkelijker om je neer te leggen bij je imago; waardoor de vooroordelen helaas weer worden bevestigd, enzovoort. Als iemand heel boos kijkt en zegt: ‘Ik ben niet boos’, is het toch moeilijk te geloven of wordt het grappig. Zo wil ook niemand geloven dat ik gelukkig ben. En dat is soms wel iets om verdrietig van te worden.
Een vriend met wie ik in de klas zat, vertelde een keer dat er meerdere medestudenten aan hem hadden gevraagd of er iets met mij was, omdat ik zo verdrietig keek. Hij had verbaasd – hij kijkt altijd verbaasd – aan ze geantwoord dat ik de gelukkigste persoon was die hij kende.
Ik heb vaak ongevraagd advies gekregen over hoe gelukkig te worden, bijvoorbeeld: ‘Neem een kind en een psycholoog, die combinatie heeft mij enorm geholpen.’ Andere magische formules voor het oplossen van problemen die ik niet heb, vond ik niet minder raar: ‘De Star Wars-trilogie heeft mijn leven gered’, ‘kungfu doet wonderen voor mij’ en ‘ga op aquarobics, dat zal je goeddoen.’
Ik heb een keer een milde paniekaanval gehad. De ambulance werd gebeld en het personeel constateerde dat het niet ernstig was, maar dat ik beter wel een afspraak kon maken bij de huisarts. De huisarts keek me met medelijden aan en raadde me aan om met iemand te praten. Uit nieuwsgierigheid ging ik naar het intakegesprek. De eerste vraag was: ‘Ben je somber?’ Ik antwoordde ontkennend en ben niet meer teruggekomen.
En laatst raakte ik aan de praat met een oud stel in een café. Ze waren dolgelukkig met elkaar en wilden dat graag met mij delen. De vrouw bleek een traumatherapeut te zijn. Ze zei tegen mij: ‘Raúl, het lijk me heel leuk om een keer met jou te praten’, en gaf me haar kaartje.
Nu begin ik me zorgen te maken. Zien de anderen iets wat ik niet zie, behalve mijn droevige ogen? In deze moeilijke tijden weet je het nooit, dus ik bewaar het kaartje in mijn binnenzak.
