Droombaan: Daan wil kleding ontwerpen in Parijs
Rutger Wallinga
Wat wil je later worden? Die vraag leek als kind nog ver weg, maar straks ga je toch aan de slag. In Droombaan krijgen studenten een podium om te pitchen waarom zij dé kandidaat zijn voor die ene baan. Dit keer: Daan van Bruggen, toekomstig ontwerper bij een groot modehuis in Parijs.
Wat is jouw droombaan?
‘Zo lang ik me kan herinneren ben ik al met mode bezig. Ik heb altijd al kleding verzameld, kleding ontworpen en als kind keek ik online naar modeshows. Ik wil later graag ontwerpen voor een groot modehuis en als dat goed bevalt wil ik voor mezelf beginnen. Mijn interesse ligt vooral bij het ontwerpen van hoogwaardige kledingstukken en exclusieve items. Mijn doel is dat een ontwerp langer dan een generatie meegaat, qua stijl, maar ook als het gaat om de kwaliteit. In een industrie waar een hoge mate van massaconsumptie heerst en trends elkaar snel opvolgen, hoop ik op deze manier mijn steentje bij te dragen’.
Naam: Daan van Bruggen
Leeftijd: 22
Opleiding: Fashion Design
Werkervaring: Horeca, evenementen, manager van een schoonmaakafdeling op een camping, verkoper in een kledingwinkel
Hobby’s: Interesse in (kunst)geschiedenis, verzamelen en verkopen van vintage designerkleding
Uniek kenmerk: organisator en een echte planner
Sinds wanneer heb je deze droom?
‘Vanaf mijn tiende houd ik me al bezig met mode. Ik ben in een klein dorp in Friesland opgegroeid. En daar is het niet gebruikelijk om voor de modebranche te kiezen. Het is namelijk heel moeilijk om succesvol te worden en geld te verdienen. Dit soort invloeden van buitenaf hebben ertoe geleid dat ik eerst een ander carrièrepad heb bewandeld, waarbij ik een studie koos met een zekerder toekomstperspectief. Na twee maanden ben ik gestopt. Toen ben ik naar mijn hart gaan luisteren en heb ik me aangemeld bij Amfi. Sindsdien kan ik me niet meer voorstellen dat ik ooit wat anders ga doen.’
Waarom ben jij geschikt voor deze baan?
‘Ik denk dat ik wat nieuws kan toevoegen aan de industrie, omdat ik de huidige tijdgeest weet te vangen en deze kan vertalen naar een collectie. Tegelijkertijd ben ik assertief en ga ik niet bij de pakken neerzitten wanneer het even tegenzit. Deze combinatie zorgt er denk ik voor dat ik in de toekomst een goede designer kan worden.’
Denk je dat je iets aan je studie gaat hebben?
‘Zeker, in de eerste twee jaren volg je vooral het standaard programma, maar vanaf dit jaar zijn we bij Amfi vrijer in het bepalen van je richting. Door die vrijheid zit er meer diepgang in het werk en mag ik vaker met mijn eigen concepten werken. Hierdoor ontdek je sneller je eigen handschrift. Ook biedt Amfi een mooie combinatie tussen mode, kunst en de commerciële kant van de industrie. Andere scholen hebben minder aandacht voor het commerciele vlak.’
Wat heb je geleerd van eerdere bijbaantjes?
‘Amfi staat, net zoals alle andere modescholen, bekend om de hoge werkdruk. Ik denk dat mijn ervaring vanuit de horeca daarbij van pas komt. Het is namelijk belangrijk om onder druk te presteren en om te anticiperen op onverwachte gebeurtenissen. Omgaan met tegenslagen hoort ook bij het werk. Op de modeschool word je daar al vroeg op voorbereid. Je krijgt namelijk kritiek op je concepten en opdrachten, en die klappen moet je kunnen incasseren. Daarnaast heb ik van mijn baantjes in de horeca en in de kledingwinkel geleerd om een bepaalde sfeer te creëren. Dat is relevant voor mijn toekomst, omdat mode gerelateerd is aan het creëren van een beleving.’
Wat is je grootste uitdaging?
‘Ik hou vooral van handmatig werken met concepten. Tegelijkertijd is de digitalisering binnen de industrie toegenomen. Dat maakt dat ik me soms afvraag of er nog wel plek is voor dat wat ik wil doen. Ik zal me in de toekomst misschien moeten aanpassen. De industrie is zo veranderlijk dat je nooit weet of er een plek voor je is. Het is een harde en competitieve wereld waarin iedereen strijdt om een plek omhoog te komen. Mijn doel is om ontwerpen te maken die langer mee gaan en dus niet om telkens mee te gaan met nieuwe trends. Relevant blijven is voor mij denk ik de grootste uitdaging.’
