Sofia studeert – Ik ben blijkbaar heel beroemd
Daniël Rommens
Dat Sofia Sabbar (25, Pedagogiek) op de HvA studeert is niet vanzelfsprekend. Ze heeft namelijk sinds kort een verblijfsvergunning. Voor HvanA schrijft ze over haar strijd om te mogen leren, en haar ervaringen nu dat eindelijk mag. Deze week wordt ze teruggeworpen naar een emotioneel moment.
Na mijn inschrijving ontving ik een mail van een evenement voor eerstegeneratiestudenten: Tune In. Ik mocht drie dagen – in de zomervakantie – het schoolgebouw in, het klonk als een droom. Ik leerde medestudenten kennen, kreeg tips van ouderejaars en dankzij een van de workshops ben ik nu columnist voor het online magazine van de Hogeschool van Amsterdam.
Net als toen ging ademen ineens moeilijker en mijn tranen wegslikken was een onmogelijke opgave
Als je dan een paar weken later wordt uitgenodigd door de projectleider van Tune In, stel je geen vragen en ga je braaf mee. ‘Er komen zo een paar mensen van de Gemeente Amsterdam. Ze willen meer weten over ons project en ik denk dat het leuk is als jij je ervaring met ze deelt’, vertelde de projectleider terwijl ze kalm een banner neerzette met een gigantische foto van mijn gezicht. Mijn gezicht op een poster van de Hogeschool van Amsterdam. Als je wil dat dromen uitkomen, ga dan niet slapen.
Niet veel later stroomde de zaal vol en leek het verdomd veel op mijn computerscherm van een paar maanden geleden. Net als toen ging ademen ineens moeilijker en mijn tranen wegslikken was een onmogelijke opgave. Op donderdag 8 april 2021 om half twee ’s middags zat ik met trillende handen achter mijn laptop. Ik dreigde het land te worden uitgezet door de Immigratie en Naturalisatiedienst en mocht mijn verhaal in de Amsterdamse gemeenteraad vertellen. Na een artikel in Het Parool volgden ook interviews op radio en televisie. Er werd een petitie gestart die bijna 23.000 keer is getekend. Kamervragen werden gesteld. Een week later erkende de IND de fout en kreeg ik alsnog een verblijfsvergunning.
Het ging allemaal zó snel. Ik was ontroerd door de steun van vrienden en medeburgers, maar jezelf kwetsbaar opstellen vergt mentaal veel. Eten en slapen kon ik niet. Vragen om een psycholoog durfde ik al helemaal niet. Aansteller. Jij mag tenminste hier blijven.
Een halfjaar later beleef ik in deze zaal al die weggestopte emoties van de afgelopen twintig jaar opnieuw. De onzekerheid. Constante angst. Hoe ik snakte naar gewoon: gewoon door de stad fietsen zonder zorgen, gewoon dromen als studeren, mee mogen doen, erkend worden, reizen. Gewoon aansluiten bij de wachtrijen in het stembureau, gewoon een bestaan waarin ik meer ben dan alleen een zaaknummer.
Ik haalde een paar keer heel diep adem en introduceerde mezelf aan de gasten in zaal. ‘Ja! Ik ken jou!’, riep iemand uit de zaal. ‘Jij bent heel beroemd.’ Beroemd. Zo noem je kennelijk iemand die als laatste redmiddel haar verhaal op straat gooit voor gerechtigheid. Beroemd. Ik wou dat ik dat zo had ervaren.
