De klas van Asis – Afscheid

16 juni 2021
Beeld:

Lo Andela

Geplaatst door
Asis Aynan
Op
16 juni 2021

Asis Aynan doceert aan de opleiding Sociaal Juridische Dienstverlening en schreef diverse boeken. Nog één keer neemt hij je mee in zijn belevenissen, verwondering en plezier voor de klas. Deze week neemt hij afscheid als columnist.

Mijn redacteur nodigde mij bij haar thuis uit om in het zonnetje te kletsen. Ik hou ervan; praten zonder enige lijn of doel. Toen ik mijn jas aantrok en tegen een van haar zoons zei dat ik wegging, gebeurde er iets wat mij trof. Het kereltje stopte zijn hoofd in zijn armen. Het jongetje kan maar moeilijk afscheid nemen, zeiden de ouders.

 

Luister je deze column liever? Asis leest ’m zelf aan je voor.

Een van mijn ooms heeft zo veel moeite met afscheid dat hij bij zijn moeder, na een vakantie bij haar te hebben doorgebracht, midden in de nacht het huis uitsloop. Mijn oom kon als volwassen man niet anders met dat onaangename gevoel dan te vluchten. Die vage, onbestemde sensatie las ik ook in het boek Liefde in strijd met de wet van Margot Sieburgh. Een paar weken geleden mailde oud-student Margot Sieburgh (23), die nu rechten studeert aan de Hogeschool van Amsterdam, om aan te kondigen dat ze een boek had geschreven.

Volg jij Asis op als columnist van HvanA?

Na twee jaar stopt Asis Aynan als columnist van HvanA en daarom zoeken wij een nieuwe medewerker die verhalen wil delen met de rest van de HvA. Dus, werk jij aan de HvA en loop je over van verhalen om te vertellen? Schrijf er dan een op, en stuur je column (maximaal 450 woorden) voor 9 augustus naar info@hvana.nl. De beste column wordt beloond met een vaste plek als columnist: elke twee weken een column, zowel in geschreven als in gesproken vorm.

Dus liep ik op een zaterdag naar de koffiezaak waar ze haar boek signeerde. Op het terras van de koffiebar begon ik met lezen en een paar uur later was het uit. Sieburgh doet verslag over wat ze allemaal heeft doorstaan om haar vriend aan een verblijfstitel te helpen. Het werd een lange gang door tal van instituties, verhoren en detentie. De twee voelden zich niet geloofd, maar wel gecriminaliseerd.

 

Ondanks de helse rit word je het meest geraakt door de relatie van de twee. Het stel botst door de omstandigheden, onzekerheden en teleurstellingen als vuurstenen. Eén van hen belandt zelfs ver van huis in een crisisopvang. Toch verlaten ze elkaar niet. Alles is beter dan zonder elkaar en dan ten prooi te vallen aan dat vreemde, angstige afscheid.

 

Ik. Ik zal er wel aan moeten toegeven, want dit is mijn laatste column voor HvanA. Ik ben u, lezer, zeer erkentelijk en ik wil het team van HvanA, in het bijzonder Daniël Rommens en Kyrie Stuij, bedanken voor hun werk.