Julia juicht – maar haar broer heeft misschien corona

28 april 2021
Beeld:

Daniël Rommens

Geplaatst door
Julia Kroonen
Op
28 april 2021

Vanuit Noord-Brabant gaat Julia Kroonen (19) voor het tweede jaar naar de HvA om te studeren. Grote stad, lange treinreis en een door corona beperkt studentenleven; Julia schrijft het allemaal op. Deze week voert haar broer Hugo de grote coronashow op.

‘Alle huisgenoten van Hugo hebben corona’, kreeg ik afgelopen week te horen van mijn moeder. Het was dus wachten tot mijn broer besmet zou raken. Ik appte hem sterkte en zei er meteen bij dat hij maar niet naar ons huis moest komen. ‘Haha doe ik niet’, kreeg ik terug. Mooi! Ik legde mijn telefoon weg en kroop weer achter mijn boeken.

 

(Wil je deze column liever luisteren? Julia leest ’m hieronder zelf aan je voor.)

Al snel bleek dat de appjes van Hugo grote leugens waren. Hij was namelijk ons huis binnengeslopen. Mijn moeder had hem ontdekt, hij zat ineens boven in zijn kamer. Ik kon mijn ogen niet geloven. Hoewel hij het virus nog niet had opgelopen, woonde hij wel samen met drie coronapatiënten. En zoals hij zelf zei: ‘Ja, ik weet ook niet helemaal zeker dat ik het niet heb.’ Lekker dan, Hugo.

Helaas wist Hugo zijn quarantaine al snel om te draaien naar een verblijf bij viersterrenhotel Kroonen

Gelukkig was de hele familie het met me eens dat dit een groot drama ging worden. Of Hugo het virus nou had of niet, het werd hem niet makkelijk gemaakt. Mijn moeder had een paar geweldige regels opgesteld. Hugo mag onder geen enkele voorwaarde naar beneden komen en hij draagt te allen tijde een mondkapje plus handschoenen. Daarnaast moest hij een extra coronatest doen, waarbij hij niet over zijn nek mocht gaan. Een hele uitdaging, dus.

 

Helaas wist Hugo zijn quarantaine al snel om te draaien naar een verblijf bij viersterrenhotel Kroonen. ‘Julia, breng me even een kopje koffie’, kreeg ik minimaal vijf keer per dag te horen. En mijn moeder stond iedere ochtend een uitgebreid ontbijt voor hem in elkaar te flansen. Met de dag werd zijn gedrag heftiger. Als ik in de les zat, moest hij soms wel vijf minuten langer wachten op zijn lunch. De appjes die ik dan binnenkreeg waren verontrustend. ‘Ik sterf van de honger’, gevolgd door een sticker van een man die heel de tent afbreekt.

 

Het was dan ook een groot feest toen de GGD ons opbelde met het nieuws dat Hugo geen corona had. Toch kreeg ik weer een appje binnen dat ik hem fruit moest komen brengen. Toen ik hem vroeg of hij dit zelf niet kon komen halen, zei Hugo dat hij ter bevestiging toch nog een zelftest wilde doen. Vooruit. Ik sneed de appel in schijfjes en bracht het netjes naar zijn kamer. De zelftest, die hij nog net niet ondergekotst had, bleek later ook negatief te zijn. Stopt dan hier de coronashow? ‘Nee, want zelftests zijn superonbetrouwbaar’, zei Hugo. ‘Morgen doe ik de allerlaatste PCR-test. Als ik dán negatief ben, heb ik echt geen corona.’

 

De uitslag was nog niet binnen en Hugo bleek al een niet-terugbetaalbare vakantie geboekt te hebben naar het verre Mierlo. Hij wist dus dondersgoed dat hij niet besmet was. Ondertussen zette hij wel nog steeds al zijn afwas voor de deur wat wij allemaal weer op konden ruimen. Toen de GGD voor de allerlaatste keer belde dat Hugo nog steeds geen corona heeft, sprong heel de familie een gat in de lucht. Koffers pakken en wégwezen.