Julia Juicht – Maar haar psychopathische kat niet meer

3 maart 2021
Beeld:

Daniël Rommens

Geplaatst door
Julia Kroonen
Op
3 maart 2021

Vanuit Noord-Brabant gaat Julia Kroonen (19) voor het tweede jaar naar de HvA om te studeren. Grote stad, lange treinreis en een door corona beperkt studentenleven; Julia schrijft het allemaal op. Deze week mist ze door een ‘gigantisch belangrijke toets’ een emotioneel moment. 

Mijn docent zei laatst dat je als columnist lezers volledig moet betrekken in je leven. Vorige week is er iets verschrikkelijks gebeurd waar ik jullie maar eens over moet vertellen. Het gebeurde allemaal tijdens mijn tussentijds assessment.

 

(Wil je deze column liever luisteren? Julia leest ’m hieronder zelf aan je voor.)

Het tussentijds assessment is een methode om je vaardigheden te toetsen door middel van competenties. Een aantal maanden van tevoren werd ik ingelicht over deze ‘gigantisch belangrijke toets’. Er moest een portfolio gemaakt worden en ik moest naar het bijbehorende gesprek. Je kunt het vergelijken met een sollicitatie. Ik was megazenuwachtig.

 

De dag van het assessment brak aan. Toen de assessoren vroegen of ik zenuwachtig was, zei ik natuurlijk volmondig ‘nee’. Is het professioneel als je zegt dat je wel zenuwachtig bent? Ik heb geen idee, maar wilde het risico op een onvoldoende niet lopen. Vrij snel had ik een half uurtje pauze. Ik liep naar beneden om met onze kat Sammy te knuffelen. Dat ging anders dan verwacht.

 

Hij lag zoals gewoonlijk lekker languit op de grond. Ik begon hem te aaien en merkte dat zijn hartslag enorm snel ging. Ik luister niet vaak naar zijn hartslag, dus misschien was het wel volkomen normaal. Een kattensnoepje zal hij vast lusten, dacht ik. Ik hield het snoepje net wat verder dan zijn snuit zodat hij er echt naar moest grijpen. Hoewel Sammy deze snoepjes megalekker vindt, nam hij dit keer niet eens de moeite om een paar centimeter naar voren te stappen om het te pakken. Is hij zó lui vandaag?

Dit kon niet goed zijn. Het leek wel alsof hij zijn poten niet kon bewegen

Dit kon niet goed zijn. Het leek wel alsof hij zijn poten niet kon bewegen. Hij lag maar een beetje op zijn rug te liggen, want zijn pootjes deden het ineens niet meer. Hoe zielig? En hij is ook nog maar 11 jaar. Met tranen in mijn ogen keek ik toe hoe Sammy lag te worstelen met zijn niet-werkende poten. Ondertussen kreeg ik een appje van mijn slb’er: kom weer terug naar het assessment. Mijn moeder is met Sammy naar de dierenarts gegaan, maar zei dat ik er rekening mee moest houden dat hij misschien niet levend terug zou komen.

 

Ik ging terug naar het allerbelangrijkste gesprek wat je maar kunt hebben, als ik de HvA mag geloven. Zou er tijd zijn om aan te geven dat ik zojuist misschien mijn kat heb zien sterven? Mijn slb’er was mijn eerste assessor en ik verwachtte dat hij het wel zou begrijpen. Maar was hier genoeg tijd voor? Ik had al het gevoel dat heel het gesprek snel moest verlopen en besloot er daarom maar niet over te beginnen.

 

Na het assessment kwam mijn moeder terug van de dierenarts. Zonder Sammy. Blijkbaar had hij hartproblemen en was de bloedtoevoer naar zijn poten gestopt. Arme Sammy. Nooit heeft hij laten merken dat hij ergens last van had. Tot de dag van mijn assessment. En achteraf gezien was dit gesprek helemaal niet zo belangrijk, omdat je al een voldoende kreeg als je aanwezig bent. Dat had anders gecommuniceerd mogen worden, HvA.

 

Hopelijk hebben jullie genoten van alle verhalen over Sammy, mijn psychopathische kat. Dit was het laatste!