Julia juicht - Het was alsof mijn pasfoto in de gevangenis gemaakt was

11 december 2019
Beeld:

Daniël Rommens

Geplaatst door
Julia Kroonen
Op
11 december 2019

Vanuit Noord-Brabant gaat Julia Kroonen (18) dit jaar voor het eerst naar de HvA om te studeren. Grote stad, lange treinreis, wennen aan het studentenleven; Julia schrijft het allemaal op. Deze week vreest ze dat ze door haar pasfoto voor crimineel wordt aangezien in Amerika.

Omdat ik binnenkort naar Amerika ga, moest ik een paspoort aanvragen. Daar kwam natuurlijk een pasfoto bij kijken. Ik dacht dat ik na alle schoolfoto’s van de middelbare school wel voorbereid was, maar het viel weer flink tegen.

 

Luister je liever naar deze column? Julia leest hem zelf voor. (De tekst loopt hieronder door.)

Ik keek in de camera met mijn meest serieuze blik ooit. Mijn haar had ik een beetje opgestoken, anders gaat het voor mijn ogen hangen en die fout heb ik nu al drie keer gemaakt bij het maken van een pasfoto. Ik hoorde een klik en mijn pasfoto was klaar. Ik wachtte tot de pasfotoman zei dat het een goed gelukte foto was, maar dat moment kwam maar niet. Hoe erg kon het zijn?

Beeld: Privéarchief Julia Kroonen | ‘Alsof de foto in de gevangenis gemaakt was’

Ik schrok me rot toen ik mijn pasfoto zag. Alsof de foto in de gevangenis gemaakt was. Mijn huid was een grote ramp, terwijl die er een uur geleden nog supermooi uitzag. De foto was zo scherp genomen dat het leek alsof ik een lange wenkbrauw had waar geen eind aan kwam. En mijn lippen zagen er zo ongevormd uit dat ik spijt had dat ik mijn dagelijkse lippenstift niet op heb gedaan. Ik dacht dat dat niet mocht bij een pasfoto.

 

Daarnaast had ik echt het meest suffe t-shirt ever aan, alsof ik een vrouw van drieënveertig ben die het liefst de hele dag staat te strijken. In de hals van mijn t-shirt staken twee botten uit, zo van: ‘Hallo Julia wij zijn er ook!’. En of het nog niet erger kon: mijn opgestoken haar zag er niet uit. Doordat het opgestoken was leek mijn voorhoofd wel drie meter. Oh ja, mijn huidskleur was ineens niet meer hetzelfde als voorheen; ik was een gele dame geworden. Deze foto blijft nog tien jaar op mijn paspoort staan. Tien jaar!

Nou ja, ik moest niet zo zeuren en gewoon naar het gemeentehuis gaan. Daar stond een ongemakkelijke jongeman op mij te wachten om me te helpen bij het maken van een paspoort. Ik overhandigde mijn foto en zelfs hij wist niet waar hij het zoeken moest. Ik denk dat hij wel een dikke vijf minuten naar mijn pasfoto heeft gestaard, omdat hij ook niet begreep waar deze extreme foto vandaan kwam.

Als ik niet meer in de lessen verschijn, ben ik opgepakt vanwege mijn pasfoto

De persoonsgegevens werden zo nadrukkelijk doorgenomen dat ik me ook afvroeg of hij misschien dacht dat ik wel echt een crimineel was die het land uit ging vluchten want zo stond ik er duidelijk op. Toen we eenmaal klaar waren, bleef hij me nog even aanstaren van ‘vertrouw ik deze meid echt met een paspoort?’. Toen ben ik vertrokken.

 

De pasfotoman had er trouwens nog een extra groot formaat bij gegeven, om ervoor te zorgen dat ik echt getraumatiseerd voor het leven ben. Ach ja, ik heb in ieder geval nu een wapen om mensen mee af te schrikken als ik even niets anders in de buurt heb.

 

Ik ben benieuwd wat ze er in Amerika van zullen vinden. Hopelijk word ik niet meteen verhoord en verdacht van drugsbezit want als je mijn ogen ziet op die pasfoto lijk ik toch wel de grootste junk die je ooit gezien hebt in je leven. Al komt dat niet door de drugs, maar door het intense slaaptekort dat ik iedere dag ervaar. Dus als ik niet meer in de lessen verschijn, ben ik opgepakt vanwege mijn pasfoto. Ik ben onschuldig!